Ο Ανδρέας Πετρόπουλος για τους προδότες που συκοφαντούν τον Δραγούμη

 

 

O σύγχρονος εθνικισμός στην Ελλάδα πλήττεται από κάποια γερμανολαγνεία που μετατρέπεται σε ανθελληνική δράση και συκοφαντία κατά των προσωπικοτήτων του εθνικισμού της Ελλάδος. Ο θαυμασμός στο Γ’ Ράιχ οδηγεί κάποιους στο να χάνουν το νόημα των ιδανικών και της θεωρίας του Εθνικοσοσιαλισμού, κι αυτό δεν είναι ιδεαλισμός αλλά ασθένεια βαριάς μορφής και διαστρέβλωση της ιδεολογίας. Κι αντί λοιπόν όλοι αυτοί να σκέφτονται πως θα προωθήσουν αυτά που δηλώνουν τάχα ότι πιστεύουν – δηλαδή το περιεχόμενο της κοσμοθεωρίας του εθνικοσοσιαλισμού –  οδηγούνται σε ενέργειες που ομοιάζουν με την εποχή του Λέοντος Γ’ του Ίσαυρου, την λεγόμενη «εικονομαχία». Με αφορμή τα όσα ακούσαμε να λέει ο Ανδρέας Πετρόπουλος αποφασίσαμε να διαφωτίσουμε τους Έλληνες εθνικιστές σχετικά με την σκέψη του Ίωνα Δραγούμη που πρόσφατα συκοφαντήθηκε ως «μπολσεβίκος». Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η σκέψη του Δραγούμη είναι κοινή σε πολλά αποσπάσματα των έργων του με την σκέψη του Χίτλερ που εμφανίστηκε μεταγενέστερα σε μια περίοδο αναβρασμού που ο Δραγούμης ήταν ήδη νεκρός από τα τάγματα των Βενιζελικών. Καλύτερη απόδειξη για αυτό είναι να συγκρίνουμε την σκέψη του με την σκέψη του Αδόλφου Χίτλερ κι έτσι να ξεστραβώσουμε τους φετιχιστές και να διαλύσουμε κάθε σύγχυση που προκλήθηκε από την ανήθικη προπαγάνδα τους. Ακολουθεί μόνο ένα μέρος των συγκρίσεων:

«Οι Εβραίοι, οι τωρινοί και όχι οι αρχαίοι, με τα σαχλά ιδανικά τους και χωρίς όπλα φονικά, παν να καταχτήσουν την Ευρώπη. Και όμως δεν ξιππάζομαι. Τα ιδανικά τους – ο αντιστρατιωτισμός, ο σοσιαλισμός, η ισότητα, η δικαιοσύνη, η συμπονιά για κάθε αδυναμία ή αρρώστια, το ισοπέδωμα των ανθρώπων με τον αποκεφαλισμό των δυνατών – ίδανικά ανθρώπων απολέμων, δεν μπορούσαν να μην επικρατήσουν τώρα στην Ευρώπη αφού είναι σαχλά.
Ίων Δραγούμης, «Σαμοθράκη» 1909

Ο Χίτλερ έγραψε 16 χρόνια μετά στο Mein Kampf:

«Ο Εβραίος επίσης γίνεται μεμιάς φιλελεύθερος κι αρχίζει το παραλήρημα για την απαραίτητη πρόοδο του ανθρώπινου είδους. Σιγά – σιγά κάνει τον εαυτό του εκπρόσωπο και εκφραστή των απόψεων μιας νέας εποχής».

«Αν έπαιρνα από μερικούς Έλληνες τη θρησκεία τους θα γίνονταν ή άθεοι ή μασόνοι ή δήθεν φιλόσοφοι ή θα έπαιρναν άλλες ανόητες πόζες και ιδέες τωρινές (σ. ε.κ. σοσιαλισμό), που τις σιχαίνομαι» Ίων Δραγούμης, Ο ελληνισμός μου και οι Έλληνες

Ο Χίτλερ έγραψε στο Mein Kampf:

«Η θρησκεία γελοιοποιείται, τα ήθη και τα έθιμα παριστάνονται σαν ξεπερασμένα, ώσπου να καταρρεύσει και το τελευταίο στήριγμα ενός έθνους που αγωνίζεται για την ύπαρξη του στον κόσμο αυτό»

«Το πνεύμα του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι κατά πολύ Εβρέϊκο. Διευθύνουν τις κοινωνίες της Ευρώπης οι επιστημονικοί Φιλισταίοι και η μπουρζουαζική τάξι με ιδανικά Εβρέϊκα». Ίων Δραγούμης, Βερολίνο, Μάρτης 1914

Στο Mein Kampf γράφει ο Χίτλερ:

«Για να ενισχύσει την πολιτική του θέση ο Εβραίος, προσπαθεί να καταρρίψει όλους τους φυλετικούς και κοινωνικούς φραγμούς που για ένα διάστημα εξακολουθούσαν να εμποδίζουν τα βήματά του. Προς τούτο αγωνίζεται με όλο του το εγγενές πείσμα για την ανεξιθρησκεία, και στον τεκτονισμό, τον οποίο υπέταξε πλήρως, βρίσκει ένα έξοχο όργανο στην πάλη του για την επιτυχία των σκοπών του. Οι ιθύνοντες κύκλοι και τα υψηλότερα στρώματα της πολιτικοοικονομικής μπουρζουαζίας έπεσαν στα δίχτυα του μέσα από τα νήματα του τεκτονισμού, χωρίς ποτέ να υποψιαστούν τι συμβαίνει. Μόνο τα κατώτερα και ευρύτερα στρώματα του λαού, ή μάλλον η τάξη εκείνη που αρχίζει να αφυπνίζεται και να αγωνίζεται για τα δικαιώματα της και την ελευθερία, δεν κατακτήθηκε ακόμα επαρκώς από τις μεθόδους αυτές. Αυτό όμως είναι πιο αναγκαίο απ’ οτιδήποτε άλλο, διότι ο Εβραίος αισθάνεται ότι η δυνατότητα να ανέλθει σε κυριαρχικό ρόλο υπάρχει μόνο αν κάποιος μπαίνει μπροστά του για να καθαρίσει τον δρόμο. Κι αυτόν τον κάποιο σκέφτεται ότι μπορεί να τον βρεί στην μπουρζουαζία στα ευρύτερα στρώματα της».

«Μα και οι Εβραίοι έχουν το αίσθημα της ανάγκης να ορίζουν άλλους και το καταφέρνουν με τα πλούτια τους. Έχουν υποχείρια σχεδόν όλη την Ευρώπη με το χρήμα». Ίων Δραγούμης Φύλλα Ημερολογίου 1908 – 1912

Για τους μαρξιστές σοσιαλιστές ο Δραγούμης είπε:

Βερολίνο, Μάρτης 1914

«Εκείνοι που θέλουν να υποστηρίξουν τα δίκαια μόνο των εργατών (προλετάριων) πολεμούν τον πολιτισμό γιατί υποστηρίζουν μόνο μία τάξη ανθρώπων, αν και γυρεύουν την τάξη αυτή να την ισοπεδώσουν με τις πλουσιώτερες τάξες που έχουν μεγαλήτερες ανάγκες και πόθους για πολυτέλειες. Γυρεύουν, λέει, να «ανεβάσουν» την τάξη αυτή. Μα τότε γιατί υπάρχουν οι άλλες τάξες; Είναι μονόμεροι και αποκλειστικοί, δε βλέπουν πως ο πολιτισμός είναι οικονομική και κοινωνική ανισότητα, που σημαίνει ύπαρξη από πολλές τάξες. Το να γεννιέται ο σοσιαλισμός με τον πολιτισμό, με τη συγκέντρωση των ανθρώπων σε μεγάλες πολιτείες, με την ανάπτυξη της βιομηχανίας και του εμπορίου, με την μεγαλήτερη οικονομική ανισότητα, είναι φυσικό, φυσικότερο και κανένας δεν το αποκλείνει. Μα το να υποστηρίζουν μορφωμένοι άνθρωποι θεωρητικά την ιδέα πως πρέπει γι’ αυτό να κυριαρχήσει ο σοσιαλισμός που είναι η έκφανση της στενοχώριας μιας τάξης της κοινωνίας, είναι στενοκεφαλιά. Γιατί να μην υποστηριχτούν όλες οι τάξες, με την προσπάθεια πάντα να καλητερέψει η τύχη της εργατικής; Όταν λέω να υποστηριχτούν όλες οι τάξες, εννοώ ipso facto ότι θα υποστηριχτεί και η εργατική, όπως και κείνη που έχει τα κεφάλαια και δίνει την εργασία στους εργάτες, εκείνη που δίνει ψωμί στους εργάτες».

Στο Mein Kampf ο Χίτλερ γράφει:

«Χωρίς να το συνειδητοποιήσει ο εργάτης, ζεύτηκε στην υπηρεσία της δύναμης εκείνης την οποία νομίζει ότι πολεμάει. Φαινομενικώς τον αφήνουν να πολεμάει εναντίον του κεφαλαίου, κι αυτός είναι ο ευκολότερος τρόπος να τον κάνουν να πολεμάει υπέρ του. Εδώ ο Εβραίος φωνάζει ενάντια στο διεθνές κεφάλαιο, ενώ στην πραγματικότητα εννοεί την εθνική οικονομία που πρέπει να καταστραφεί για να μπορέσει το διεθνές χρηματιστήριο να θριαμβεύσει πάνω στο πτώμα της.

Στο ζήτημα αυτό ο Εβραίος προχωρεί ως εξής: Πλησιάζει τον εργάτη, παριστάνει ότι τον συμπονά για την μοίρα του ή ακόμα ότι αγανακτεί για την εξαθλίωση και την φτώχεια του, κερδίζοντας έτσι την εμπιστοσύνη του. Νοιάζεται να μελετήσει τις διάφορες πραγματικές ή φανταστικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει και να του γεννά την επιθυμία ν’ αλλάξει μια τέτοια ζωή. Με άπειρη πονηριά αναριππίζει την ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη, που υπάρχει κατά κάποιο τρόπο εν υπνώσει μέσα σε κάθε Ευρωπαίο και την μετατρέπει σε μίσος εναντίον εκείνων που ευνοήθηκαν περισσότερο από την τύχη, βάζοντας έτσι στον αγώνα για τον περιορισμό των κοινωνικών κακών την σφραγίδα μιας εντελώς συγκεκριμένης φιλοσοφικής αντίληψης. Επιβάλλει την μαρξιστική θεωρία.

Παρουσιάζοντας την σαν άρρηκτα συνδεδεμένη με ένα πλήθος δικαίων αιτημάτων, προωθεί την διάδοση της, και αντίστροφα την αντιπάθεια των καθωσπρέπει ανθρώπων απέναντι σε αιτήματα τα οποία, υπό την μορφή που προωθούνται, μοιάζουν εξωτερικά να είναι άδικα και ανέφικτα. Διότι κάτω από τον μανδύα των καθαρά σοσιαλιστικών ιδεών κρύβονται προθέσεις πραγματικά διαβολικές, που διακυρρήσονται δημόσια με την πιο ξεδιάντροπη ειλικρίνεια. Η θεωρία αυτή αντιπροσωπεύει ένα αξεδιάλυτο μείγμα λογικής και ανθρώπινης παράνοιας, με τέτοιο τρόπο πάντα ώστε μόνο η παράνοια μπορεί να πραγματωθεί και ποτέ η λογική. Με την κατηγορηματική απόρριψη της προσωπικότητας και κατά συνέπεια του έθνους και του φυλετικού περιεχομένου του, καταστρέφει τα βασικά θεμέλια του όλου ανθρώπινου πολιτισμού που εξαρτάται από αυτούς ακριβώς τους παράγοντες».

Στο βιβλίο «Ελληνικός πολιτισμός» γράφει ο Δραγούμης:

«Το κράτος χρησιμεύει διά την αυτοσυντηρησίαν της φυλής, που είναι απείρως πολυτιμοτέρα από την απλήν αυτοσυντηρησίαν του κράτους. Διότι τα κράτη δεν δημιουργούν τίποτε, μόνον συντηρούν και υποβοηθούν, τά έθνη όμως δημιουργούν πολιτισμούς...Ποιος είναι ο τελικός στοχος των εθνών, πες τον προορισμό, πες τον αποστολή; Ο πολιτισμός! Να ένα έργο άξιο για τα έθνη, έργο αληθινά ανθρώπινο. Να η δικαιολογία των εθνών. Να πως τα έθνη είναι χρήσιμα στην ανθρωπότητα και να που έσφαλε ο Μαρξ πολεμώντας τα έθνη. Πολιτισμούς γεννούν τα έθνη και αυτά μονάχα. Δεν φθάνει όμως να είναι ένα έθνος πολιτισμένο, πρέπει να είναι πολιτισμένο και από δικό του πολιτισμό. Σε αυτό λοιπόν χρησιμεύουν τα έθνη. Οι πολιτισμοί γεννιούνται ο καθένας σε κάποια πατρίδα, σε κάποια εποχή και σε κάποιο έθνος. Έξω από αυτά δεν μπορεί να σταθεί πολιτισμός».

Στο Mein Kampf  ο Χίτλερ γράφει:

«Το κράτος δεν είναι παρά ένα μέσον που οδηγεί στην κατάκτηση του σκοπού. Σκοπός του είναι να διατηρεί και να υποβοηθεί την ανάπτυξη μιας κοινωνίας πλασμάτων που φυσιολογικά και ηθικά, ανήκουν στο ίδιο είδος. Έχει χρέος, κατά κύριο λόγο, να διατηρεί τους βασικούς χαρακτήρες της φυλής σε μια ελεύθερη κατάσταση ώστε ν’ αναπτύσσουν τις ικανότητες, που βρίσκονται σε υπολανθάνουσα κατάσταση μέσα τους. Απ’ αυτές τις ικανότητες, ένα μέρος θα χρησιμοποιηθεί για την φυσική συντήρηση της ζωής και το άλλο για την ανάπτυξη των πνευματικών δυνατοτήτων. Αλλά, στην πραγματικότητα, η πρώτη, είναι η απαραίτητη πάντα προϋπόθεση της δεύτερης κατάστασης».

Τέλος, στις 18 Μαρτίου 1919 ο Ίων Δραγούμης κατέληξε σε ένα συμπέρασμα που λίγο αργότερα – κι ενώ ποια θα είναι νεκρός –  θα αρχίσει ο αγώνας για την πραγματοποίηση του σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Θα είναι πλέον η σύνδεση του εθνικισμού (νασιοναλισμού) με τον κοινωνισμό (σοσιαλισμό). Πρώτα θα έρθει το Ιταλικό Φασιστικό Κίνημα του Μουσολίνι που θα κατακτήσει την εξουσία το 1922 και έπειτα το NSDAP του Αδόλφου Χίτλερ το 1933. Παράλληλα εμφανίζονται κινήματα στην Ισπανία με τον Primo de Rivera, στην Ρουμανία με τον Κοντρεάνου, στο Βέλγιο με τον Leon Degrelle  και στην Αγγλία με τον Mosley που θα διέπονται από αυτές τις αρχές. Ας δούμε τώρα τι έγραψε ο Δραγούμης:

«Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός σοσιαλιστής. Όλες οι τάξες της κοινωνίας πρέπει να ζήσουν, όλες είναι καταναλώτριες, όχι μόνο οι εργάτες της πολιτείας ή της εξοχής. Αυτοί είναι οι περισσότεροι μα γιατί να μη ζήσουν και οι λιγότεροι; Αλλά είμαι σοσιαλιστής κατά τούτο, ότι γυρεύω και γω μια καινούρια τάξη πραγμάτων, μια καινούρια οικονομία κοινοτική που να βοηθεί όλους, τους λιγότερους και τους περισσότερους, να ζουν καλά και να υψόνονται όσο μπορούν ηθικά. Δεν είμαι σοσιαλιστής όσο ο σοσιαλισμός ενεργεί για το ισοπέδωμα των ανθρώπων προς τα κάτω. Είμαι σοσιαλιστής όσο ενεργεί για το λυτρωμό των ανθρώπων από τα τωρινά κράτη, τους κεφαλαιοκράτες και τους λοιπούς κυρίους τους, από τους δεσπότες και τυράννους, όσο ενεργεί για την ελευθερία του κάθε ατόμου να μπορεί να ανεβεί όχι κοινωνικά μα ηθικά. [..]

Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός σοσιαλιστής. Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός πατριώτης. Από άνθρωπος μιας τάξης με ορισμένα συμφέροντα τάξης, γίνομαι σοσιαλιστής με την πλατειά έννοια, και θέλω μια καινούρια οικονομία της κοινωνίας μου και των άλλων κοινωνιών. Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδηση τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψόνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια».

Και κάπου εδώ ταιριάζουν απόλυτα τα λόγια του Υπουργού Προπαγάνδας και Διαφωτίσεως του Λαού του Γ’ Ράιχ, Γιόζεφ Γκαίμπελς:

«Στο διάβολο λοιπόν ο Μαρξισμός, διότι αποτε­λεί διαστρέβλωση του σοσιαλισμού! Στο διάβο­λο και όλα τα λεγόμενα «εθνικά» κόμματα της δεξιάς! Διότι αποτελούν διαστρέβλωση του εθνικι­σμού! Αυτά είναι τα συν­θήματα που κάνουν τον σοσιαλισμό εθνικιστικό και τον εθνικισμό σοσιαλι­στικό. Για εμάς κάθε εθνι­κό θέμα συνδέεται με έναν πιο ριζοσπαστικό σοσιαλισμό».

Επιμέλεια – Μελέτη – Έρευνα:

Αίας Δάλιος