Μία Υπέροχη ομιλία << εφ' όλης της ύλης >>

«Ματωμένες μνήμες» από τη σφαγή του Μελιγαλά που διέταξε ο Μπελογιάννης – Αυτόν τον άνθρωπο προσκυνάει η Αριστερά

Πέρα από το βομβαρδισμό με ψεύδη από τους ιστοριογράφους της αριστεράς, πόσοι ακριβώς γνωρίζουν τι έγινε στη μεσσηνιακή πόλη, αλλά και σε άλλες πόλεις της Πελοποννήσου, οι οποίες μαρτύρησαν υπό τα χέρια των δολοφόνων του ΕΛΑΣ, ιδιαίτερα την πρώτη (από τον Οκτώβριο του 1943 μέχρι τον Αύγουστο του 1944) αλλά και τη δεύτερη περίοδο (από τον Οκτώβριο του 1944 ως το Φεβρουάριο του 1945) της «κόκκινης τρομοκρατίας»; Λίγοι, ιδιαίτερα στους κόλπους των νέων.
Οι υστερικές κραυγές της αριστεριστικής ιστοριογραφίας, μέσω των κατευθυνόμενων γραφίδων των σταλινιστών, κάνοντας λόγο για «γιορτές μίσους», κάθε φορά που οι πατριώτες έσπευδαν να τιμήσουν τους νεκρούς τους, κάλυψαν το κενό που υπήρχε και δημιούργησαν «πρότυπα», μετατρέποντας μορφές διεστραμμένων σφαγέων, όπως ο Βελουχιώτης (αλήθεια, γιατί πολλοί σιωπούν για την υπόθεση Μαραθέα;), ο καπετάν Γιώτης ή Χαρίλαος Φλωράκης και ο Μπελογιάννης, σε φυσιογνωμίες «ηρώων». Όμως, όσο κι αν προσπαθούν οι της κομμουνιστικής αριστεράς, τα εγκλήματα βγαίνουν στη φόρα… Είναι και αυτοί οι σπηλαιολόγοι που καταδύθηκαν στα άδυτα του σπηλαίου στο Φενεό, αεικίνητοι… Σήμερα, τα στερεότυπα υποχωρούν και νέοι επιστήμονες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αποζητούν να διαμορφώσουν μόνοι τους άποψη, αρνούμενοι να αναμασήσουν τα προπαγανδιστικά κείμενα των στρατευμένων γραφίδων του ΚΚΕ και της ευρύτερης αριστεράς.
Πως φτάσαμε στη σφαγή
Ο ΕΛΑΣ έδειξε από νωρίς τις προθέσεις του στην Πελοπόννησο. Η διάλυση της αντιστασιακής ομάδας του Στούπα, με τη μάχη της Λεύκης και οι πρώτες σφαγές (κατόπιν φρικτών βασανιστηρίων, οι επώνυμες μαρτυρίες αναρίθμητες) αθώων Ελλήνων πολιτών από τον ΕΛΑΣ, έδειξαν που πήγαινε το πράγμα. Κι όμως, αν και στην Αθήνα αλλά και αλλού ήδη είχαν αρχίσει να γίνονται πολλά «παράξενα», λίγοι μπόρεσαν να υποθέσουν που πήγαινε το πράγμα. 

Αυτό, αν και ήδη οι μισοί Έλληνες και παραπάνω (όσοι αρνούνταν να συμπλεύσουν με το όργιο αίματος) είχαν ήδη χαρακτηριστεί από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ «δωσίλογοι», «προδότες», «ταγματασφαλίτες», «φασίστες» και βάλτε. Ακολούθησαν οι δολοφονίες του ταγματάρχη Χρήστου Καραχάλιου και του ίλαρχου Τηλέμαχου Βρεττάκου, αλλά και των δεκάδων συναγωνιστών τους ανταρτών. Φυσικά, οι κομμουνιστές απέκρυπταν μέσω τρομοκρατικών μεθόδων τη γνωστοποίηση της ύπαρξης των στρατοπέδων συγκέντρωσης όπως εκείνα στο χωριό Χαλβάτσου και στην Ποταμιά (δύο από τα περίπου 35 στρατόπεδα που διατηρούσε ο ΕΛΑΣ), όπου δεινοπάθησαν εκατοντάδες Έλληνες.
Όλα δια χειρός του αιμοσταγούς και διεστραμμένου Γενικού Αρχηγού του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου Θανάση Κλάρα ή Άρη Βελουχιώτη (ανέλαβε το πόστο τον Απρίλιο του 1944, σκορπώντας τον όλεθρο), που έπνιξε στο αίμα το Βαλτέτσι (σκότωσαν εκεί οι κομμουνιστοσυμμορίτες πολλά γυναικόπαιδα), στο όνομα της «εκστρατείας» για το «κυνήγι της αντίδρασης», αλλά και το Φενεό, όπου χάθηκαν εκατοντάδες Έλληνες, που ρίχτηκαν στο εκεί σπήλαιο. Την ίδια ώρα, ο προδότης Μπελογιάννης, ο ηθικός αυτουργός των σφαγών στην Πελοπόννησο, οργάνωνε τους κομμουνιστές φανατίζοντάς τους, επιβάλλοντας μάλιστα την αρχή της «οικογενειακής ευθύνης» που οδήγησε στις μαζικές σφαγές.
Ακολούθησε η μάχη του Μελιγαλά (13-15 Σεπτεμβρίου 1944) και η σφαγή , μετά την πτώση της πόλης, άνω των χιλίων κατοίκων. Ο Μπελογιάννης, μαζί με τον Κουλαμπά και τον Πανταζή Φράγκο, ζήτησαν από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ να μη μείνει τίποτα όρθιο και ζωντανό στο Μελιγαλά, ενώ από τον ασύρματο ο σφαγέας Άρης Βελουχιώτης διέταζε «προκειμένου περί ταγματασφαλιτών δεν πρέπει να γίνεται λόγος περί αιχμαλώτων», όπως διαβάζουμε στο εξαιρετικό βιβλίο του διαπρεπούς ομογενή μας Γιάννη Μπουγά (με τίτλο «Ματωμένες μνήμες 1940-45», εκδόσεις Πελασγός και γεμάτο αυθεντικές προσωπικές μαρτυρίες, ηχογραφημένες, από μάρτυρες των γεγονότων, στο συγγραφέα)….
Μελιγαλάς, η τραγωδία Τη μάχη και την πτώση της πόλης στα χέρια των δολοφόνων του ΕΛΑΣ, ακολούθησαν πλιάτσικο και εγκλήματα φρικτά. Όλα τα σπίτια των μη αριστερών λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν, ενώ οι «αντιδραστικοί» οδηγούνταν δεμένοι με καλώδια και σύρματα και κατά δεκάδες στην Πηγάδα στο Μπεζεστένι (δύο χλμ ΒΔ του Μελιγαλά), όπου και δολοφονούνταν, αλλά και στα γύρω χωριά (μόνο στο Νεοχώρι εκτελέστηκαν 150 άτομα, ενώ στο Σολάκιο και στην Ανθούσα, 200). Τα πτώματά τους τα πετούσαν στο βάραθρο. Αυτές ήταν οι εντολές από τους Άρη Βελουχιώτη, Νίκο Μπελογιάννη, Νικολόπουλο, Κλάπα, Ρουμπέα, Μπλάνα, Ωριών, Κουλαμπά, Ακρίτα, Βασίλη Μπράβο, Στάθη Καναβό, Τάκη Δορκοφίκη, Γιάννη Καραμούζη, Ηλία Δεδούση και Στέλιο Διακουμογιαννόπουλο και την κομμουνιστική σία που παρείχε τις «καταστάσεις» του ΕΑΜ (πολλοί εκ των δραστών των δολοφονιών στο Μπεζεστένι ζουν ακόμη και παίρνουν σύνταξη αντιστασιακού, εκ των οποίων και κάποιος αντάρτης του ΕΛΑΣ από το χωριό Πλατύ, ο Μ., που έσφαξε ενώπιον πολλών μαρτύρων τον ίδιο τον αδελφό του, θέλοντας προφανώς να δώσει τα διαπιστευτήριά του). 



Παραθέτουμε ονόματα μερικών εκ των κομμουνιστών δραστών των μαζικών δολοφονιών στην Πηγάδα, για την ιστορία: Κωνσταντίνος Μπράβος, Διονύσιος Ελ. Σκλήρης, Ηλίας Σκλήρης, Σπύρος Ξιάρχος, Σπύρος Τζαβελέας, Χρήστος Νερούλιας, Αλέξανδρος Καραβίτης, Θόδωρος Καραβίτης, Παναγιώτης Νέζης, Γεώργιος Νέζης, Κωνσταντίνος Μάνεσης, Κυριάκος Μακρής, Χρήστος Γεωργανάς… Δεν τους ξεχνούμε. Οικογένειες ολόκληρες Ελλήνων ξεκληρίστηκαν διαχειρός τους… Ο ίδιος ο Καραμούζης γράφει ότι «ο Άρης και οι αντιπρόσωποι του κόμματος Κουλαμπάς και Ν. Μπελογιάννης είχαν πάρει την απόφασιν. Όλοι έπρεπε να εκτελεσθούν…»….
Τα φρικτά βασανιστήρια
«Οι εις το Μπεζεστένι ευρισκόμενοι ήσαν εις την διάθεσιν του κάθε καπετάνιου, όστις πήγαινε μέσα και συνελάμβανε όποιον ήθελε της αρεσκείας του, όπως ο τσοπάνος διαλέγει το σφακτό που θέλει να σφάξη, τον οδηγούσε έξω και τον εκτελούσε… Τους έκοβαν, άλλων το κεφάλι, τα χέρια, την μύτην, δηλαδή τους κακοποιούσαν, τους εβασάνιζαν πρώτα επάνω εις ένα κορμόν συκιάς με μάχαιραν ή πέλεκυν και τους έρριπτον εις την Πηγάδα έως ότου εκκαθάριζον εκείνους που ήθελον», μαρτυρεί ο ιερέας Παν. Παπαδόπουλος. Έσπαζαν σε πολλές περιπτώσεις όλα τα άκρα των θυμάτων και τους τύφλωναν, ενώ δολοφονούσαν τα παιδιά με τσεκούρια και μπαλτάδες (αλλά και με κλαδευτήρια!) μπροστά στους γονείς, ικανοποιώντας έτσι τα σαδιστικά τους ένστικτα. Οι δολοφονημένοι στην Πηγάδα υπολογίζονται σε 1154 (άνω των 50 ήταν γυναίκες, ενώ υπάρχει και αριθμός ανήλικων θυμάτων, μεταξύ τους και κοριτσιών), ενώ ο Καραμούζης ανεβάζει τον αριθμό στους 1200. Μιλάμε για περίπου 13 κουστωδίες κρατουμένων… Η σφαγή των (κυρίως αμάχων) διήρκεσε από τις 17 ως τις 20 Σεπτεμβρίου.
Oι κομμουνιστές δεν σταμάτησαν ποτέ να προκαλούν
Κι όμως ακολούθησαν περισσότερες κομμουνιστικές μεθοδεύσεις, όπως η συστηματική σπίλωση της μνήμης των θυμάτων με σκοπό την ηθική δολοφονία τους, μετά τη φυσική. Η αγυρτεία και η αλητεία στο απόγειό τους! Για την ιστορία: από την Πηγάδα η Ιατροδικαστική Υπηρεσία Αθηνών έβγαλε 500 ως 600 πτώματα (αδύνατον να αναγνωριστούν οι περισσότεροι, λόγω προχωρημένης αποσύνθεσης, η ίδια κατάσταση και στο Φενεό) τον Σεπτέμβριο του 1945 και σταμάτησε λόγω των συνθηκών και της απειλής κατά της δημόσιας υγείας, αν και υπήρχαν ακόμα πολλά πτώματα στο βάραθρο. Για τη σφαγή στο Μελιγαλά δικάστηκαν 31 άτομα από το στρατοδικείο της Καλαμάτας το καλοκαίρι του 1949. Εξ αυτών, όπως μας πληροφορεί ο Γιάννης Μπουγάς (επικαλούμενος δημοσιεύματα της εποχής των εφημερίδων της πόλης «Θάρρος» και «Σημαία»), 13 κομμουνιστές φονιάδες καταδικάστηκαν σε θάνατο, 11 σε ισόβια και επτά αθωώθηκαν. Εμείς δεν ξεχνούμε και κάθε χρόνο τέτοια εποχή θα είμαστε εκεί….


Πηγή - http://www.pentapostagma.gr/

 

Δύο σπέσιαλ << Φωτό >> και άλλη μία << Δώρο >>

Ένας   Εισαγγελέας    δεν    υπάρχει    για    αυτό   το    μου.............νο.
   

Οτι   υπάρχει   πακιστανικό   κόμμα    το   γνωρίζατε.   ?.?,?.

  ΤΟ    ΔΩΡΟ

ΑΛΛΑΓΗ ----- ΦΡΟΥΡΑΣ ----- 2007

Ας   δούμε   κάποιες   παλαιότερες   στιγμές   από   τους   Ένδοξους    Ευζώνους   μας 
Της     Προεδρικής    Φρουράς .
Ημέρα   Δόξης   που   είναι   σήμερα   ας   δούμε   κάτι   
   που    ανυψώνει   το   Φρόνημά   μας   .
               
                ΖΗΤΩ   Η   ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ   ΦΡΟΥΡΑ 

                      ΖΗΤΩ   Ο   ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ


                            ΖΗΤΩ    Η     ΕΛΛΑΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ της ΘΕΟΤΟΚΟΥ -- ΕΘΝΕΓΕΡΣΕΙΑ

 

Σήμερα γιορτάζουμε διπλὴ γιορτή. Τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου καὶ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Ἑλλάδας. 

 Ἐκεῖ στὴ γῆ τῆς Ἰουδαίας, τὴ χώρα τῶν θεόπνευστων προφητῶν, ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, σὰν σήμερα προσφέρει τὸν κρίνο στὴ σεμνὴ Παρθένο καὶ εὐαγγελίζεται τὴ Γέννηση τοῦ Σωτήρα τῆς ἀνθρωπότητας....

Ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, στὴ γῆ τῆς σοφίας, τῶν ἡρώων καὶ τῶν ἡμίθεων, στὴν ἁγιοφρούρητη Μονὴ τῆς Ἁγίας Λαύρας ἕνας ἐμπνευσμένος Ἱεράρχης, ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός, ὑψώνει τὸ Λάβαρο, τῆς Λευτεριᾶς πέπλο, καὶ εὐαγγελίζεται μὲ τὰ προφητικὰ λόγια του, ξέχειλα ἀπὸ πατριωτικὸ παλμὸ καὶ τρεμάμενα ἀπὸ ἱερὴ συγκίνηση, τὴ λύτρωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὴ μυσαρὴ τυραννία.
Ἡ τρισένδοξη ἑλληνικὴ φυλή, ἡ γεννήτρα κάθε ὑψηλοῦ καὶ ὡραίου ποὺ φώτισε καὶ ἐκπολίτισε τὸν κόσμο μὲ τὰ ὡραιότερα προϊόντα τοῦ πνεύματος καὶ τῆς τέχνης, καθάριος ἑλληνικὸς πακτωλός, ὑπέκυψε πρὶν ἀπὸ πέντε αἰῶνες στὸν ἀγριότερο καὶ αἱμοσταγέστερο κατακτητή, ὅμοιο τοῦ ὁποίου δὲ γνώρισε ὡς τώρα ὁ κόσμος.
Ἡ βασιλίδα τῶν πόλεων, ὁ φωτεινὸς φάρος ὁλόκληρης χιλιετηρίδας γίνεται ἡ ἕδρα τῶν ἀλαζόνων σαρικοφόρων τοῦ Ἰσλάμ. Ὁ Ναὸς τῆς Ἁγίας Σοφίας, τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ θαῦμα καὶ καύχημα τῆς Ὀρθοδοξίας, γνωρίζει τὸν ἐμπαιγμὸ καὶ σκιάζεται ἀπὸ τοὺς μιναρέδες τῶν κηρυγμάτων τοῦ Ἀλλάχ. Τί τραγικὴ εἰρωνεία καὶ τί θλιβερὸ κατάντημα! Βουβὸς μάρτυρας τοῦ σαρδόνιου γέλωτα τῶν νυχτοκοράκων τοῦ Μωάμεθ καὶ τῶν ἀπαίσιων κρωγμῶν τῶν μελλοθάνατων κύκνων τὴ θλιβερὴ ὥρα τοῦ χαλασμοῦ καὶ τῆς ἀφάνειας.
Χειρότερη λύση ἑνὸς ἐθνικοῦ δράματος δὲ μποροῦσε νὰ ἐπιφυλάξει ἡ μοίρα σ᾿ ἕναν τόπο κι ἕνα λαὸ ποὺ τόσους θριάμβους πέτυχε καὶ τόσο κάλλος σκόρπισε. Ἡ ἐλευθερία φυγαδεύεται σὰν φυγόδικος ἐπικηρυγμένος κακοῦργος καὶ τὸ ζοφερὸ σκοτάδι πνίγει τὴν ἀνάσα τῶν σκλάβων μὲ τὴ σφιχτὴ θηλιὰ τῆς πικρῆς σκλαβιᾶς.
Οἱ πανανθρώπινες ἀξίες, γιὰ τὶς ὁποῖες τόσο ἀγωνίστηκαν οἱ Ἕλληνες καὶ τόσο αἷμα πρόσφεραν σὰν σκληρὸ τίμημά τους, καταρρακώνονται ἀπὸ τὸ μολυσμένο χνῶτο τοῦ κατακτητῆ.
Ῥαγιᾶς εἶναι ὁ Ἕλληνας. Ὃν εὐτελές, ποὺ δὲν δικαιοῦται νὰ ἐξουσιάζει τίποτε στὴ ζωὴ αὐτή. Μήτε οἰκογένεια, μήτε τιμή, μήτε ἀξιοπρέπεια. Δὲν ὁρίζει γυναίκα, σπίτι, παιδιὰ καὶ περιουσία. Δουλεύει σκληρὰ κι ὁλόμοχθα γιὰ νὰ γεμίζει τὸ ἀμπάρι τοῦ ἀφέντη καὶ φέρνει παιδιὰ στὸν κόσμο γιὰ νὰ γίνουν γενίτσαροι, ποὺ θὰ τοῦ πάρουν τὴν ἴδια τὴν ψυχή του.
Κάθε ἀνθρώπινη ἀξία ποδοπατεῖται βάναυσα. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος καὶ οἱ δημιουργοὶ πνευματικῶν ἔργων ξεριζώνονται ἢ ἀποκεφαλίζονται σὰν μάρτυρες τῆς Πίστης καὶ τῆς Πατρίδας.
Ἡ ἔνδοξη γῆ σφαδάζει κάτω ἀπὸ τὸ πέλμα τοῦ σκληρότερου τῆς ἱστορίας δεσποτισμοῦ. Ποτάμια τὰ δάκρυα κι ὠκεανοὶ τὰ αἵματα. Ἀλλ᾿ ὁ Ἕλληνας δὲ χάνει τὴν ἐθνικὴ πυξίδα του. Δὲν ἀποπροσανατολίζεται. Δὲ χάνει τὴ γενιά του σὲ πεῖσμα τοῦ χώρου καὶ τοῦ πανδαμάτορα χρόνου. Ἀκλόνητος κυματοθραύστης στὴ θύελλα καὶ στὸ βοριά, θεριεύει στὰ βάθη τῆς ψυχῆς του ἡ ἀκλόνητη πίστη στοὺς θρύλους καὶ στὶς παραδόσεις, στὰ παλιὰ τρόπαια τῆς φυλῆς. Αὐτὴ ζωντανεύει τὰ ὄνειρά του, περισαρκώνει τοὺς ὁραματισμοὺς καὶ τρέφει τοὺς καημούς του.
Πίστη καὶ Πατρίδα, Χριστὸς καὶ ἐλευθερία. Γι᾿ αὐτὰ τὰ δυὸ πολεμᾶ· κι ἂν δὲν τὰ κερδίσει, τί ὠφελεῖ νὰ ζήσει;
Ψηλὰ βουνὰ κι ἀπάτητα καὶ πάντα χιονισμένα. Βουνὰ ψηλά, ἀξετίμητα, τῶν σταυραετῶν λημέρια. Βουνὰ ποὺ γιγάντωσαν τὰ μαρμαρωμένα στήθια τους καὶ δέχτηκαν στὴ στοργικὴ ἀγκαλιά τους τοὺς ἀπαράμιλλους ἐραστὲς τῆς ἐλευθερίας καὶ τραγούδησαν περήφανα τὸ λακωνικὸ καὶ ρηξικέλευθο ὅρκο:

«Ἐλευθερία ἢ θάνατος»

Πόσο χαρμόσυνα, πόσο γλυκὰ καὶ ρυθμικὰ ἀντηχεῖ στὶς καρδιὲς τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ Μεγάλου μας Ἀγώνα ὁ ὅρκος αὐτός! Τοὺς συγκλονίζει σύγκορμα καὶ ἀναγαλλιάζει τὶς ψυχές τους! Πόση συνέπεια κι ἀμετακίνητη ἀπόφαση στὴν ἐκτέλεση τοῦ καθήκοντος! Τὸ μεγάλο χρέος ἀγγίζει τὰ ὅρια τοῦ θαύματος. Οἱ μεγάλοι πρωταγωνιστές, γνωστοὶ καὶ ἄγνωστοι, στολίζουν μὲ τὸ μάλαμα τῆς θυσίας τους τὸ χρυσοποίκιλτο τῆς Ἱστορίας περιδέραιο.
Κάθε κλαρὶ καὶ φλάμπουρο, κάθε πηγὴ λημέρι. Ἀνοίγουν οἱ τάφοι τῶν παλιῶν ἡρώων καὶ βγαίνει ἀπ᾿ τὰ κόκαλά τους ἡ Ἐλευθερία. Τὸ χῶμα πίνει λαίμαργο τῆς λευτεριᾶς τὸ τίμημα. Κι εἶναι λίγο καὶ ἀκριβό, βάλσαμο καὶ φυλαχτὸ μιᾶς περιούσιας, πλὴν τρισάθλιας φυλῆς, στοὺς μαύρους χρόνους τοῦ δουλικοῦ βραχνᾶ.
Φωτιὰ καὶ στάχτη, καπνὸς καὶ σίδερο ρημάζουν τὴ μαρτυρικὴ καὶ ἱερὴ γῆ τῶν μεγάλων ἰδεῶν, τῶν μεγάλων ἄθλων στὴν εἰρήνη καὶ στὸν πόλεμο. Ἀπὸ φλόγες ἡ Ἑλλάδα ζωσμένη πορεύεται στὸ δρόμο τοῦ μεγάλου χρέους, γιατί ἡ ζωὴ τὴν ἔταξε νὰ φυλάει Θερμοπύλες. Μεγάλος λαός, μεγάλος ἀγώνας, μεγάλοι ἡγέτες, μεγάλοι ἥρωες. Ὅλοι χλευάζουν τὴ συντριπτικὴ ὑπεροχὴ τῶν ὅπλων τοῦ στραγγαλιστῆ παντὸς ἰδανικοῦ καὶ τοῦ καταλύτη κάθε ὡραίου καὶ ὑψηλοῦ. Βαρβαρικὸς ὁδοστρωτήρας, ποὺ μπροστὰ στὸν ἀνομολόγητο σκοπό του ἰσοπεδώνει ἀδίστακτα κι ἀνερυθρίαστα, ἀναίσθητα κι ἀχαρακτήριστα καὶ τὴν πιὸ δίκαιη φωνὴ διαμαρτυρίας. Συμβιβασμὸς κανένας δὲ χωράει: «Καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή», ἀντηχοῦν οἱ λαγκαδιὲς καὶ τὰ φαράγγια, γιὰ νὰ σκορπίζουν στὶς σκλαβωμένες ψυχὲς γλυκύτατη ἀνατριχίλα καὶ ρίγος ἐθνικῆς ἀνάτασης. Ἐπιτέλους, ἔφτασε ἡ μεγάλη στιγμὴ γιὰ νὰ ἐξοφληθοῦν παλαιοὶ λογαριασμοὶ καὶ νὰ ὑπογραφοῦν μὲ αἷμα τὰ συμβόλαια καὶ τὰ πρωτόκολλα τῆς τιμῆς.
Ὁ Τύραννος μαίνεται, σφάζει, ἀπαγχονίζει, καίει, φυλακίζει, ἀτιμάζει, βρυχιέται καὶ μουγκρίζει. Ὀργὴ σὰν ἀστραπὴ ξεσπάει στὰ ἀνυπεράσπιστα πλήθη ποὺ σπαράζουν στὰ βδελυρὰ νύχια τῶν αἱμοβόρων τυράννων, ποὺ δὲν ἔχουν τίποτε νὰ ζηλέψουν ἀπὸ τὸ βασίλειο τῆς ζούγκλας.
Ἑφτὰ χρόνια ἡ Ἑλλάδα γίνεται τὸ θέατρο τῆς μεγάλης ἐποποιΐας, τοῦ αἵματος καὶ τῆς φρίκης. Καὶ δίπλα στοὺς μεγάλους μας ἀγωνιστές, ξεχωρίζουν μεγάλες εὐρωπαϊκὲς μορφές, λάτρισσες τοῦ πανάρχαιου Ἑλληνικοῦ μεγαλείου, ποὺ ὁλοκληρώνουν τὸ πρὸς τὴν Ἑλλάδα ὀφειλόμενο χρέος μὲ τὴν προσφορὰ τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς τους. Εἶναι οἱ μεγάλοι φίλοι μας, ἀκραιφνεῖς ἀγωνιστὲς καὶ ὑποστηρικτὲς τῶν πανανθρώπινων δικαίων καὶ τῶν ἀπαράγραπτων δικαιωμάτων τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Χάρισαν στὴν Ἑλλάδα τὰ χρόνια, τὴν περιουσία καὶ τὸ τέλος τῆς ζωῆς τους. Τί ἄλλο μποροῦσαν νὰ τῆς προσφέρουν; Ἕνας μονάχα ἦταν ὁ πόθος τους: Ἢ νὰ πεθάνουν στὸν ἁγιασμένο αὐτὸν τόπο, ὅπως οἱ ἴδιοι διακήρυτταν, ἢ νὰ δοῦν τὴν ἐλευθερία ἀναθάλλουσα καὶ πάλι στὴ γῆ τῶν πατέρων της. Εἶναι οἱ μεγάλοι εὐεργέτες μας στὴν κρίσιμη ἐκείνη στιγμὴ τῆς τιτανομαχίας τοῦ ἔθνους μας, οἱ γνήσιοι, οἱ ἄδολοι Φιλέλληνες, ποὺ διαπνέονταν ἀπὸ ἄκρατο καὶ ἀνυπολόγιστο φιλελληνισμό. Τοὺς σεβόμαστε, τοὺς ἀναγνωρίζουμε καὶ πάντα θὰ τοὺς εὐγνωμονοῦμε.
Τὸ ᾿21 εἶναι γιὰ μᾶς ἀνεκτίμητο ἐθνικὸ κεφάλαιο. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ προσωποποίηση τῆς Δόξας. Εἶναι ἀνάσταση. Μαρτυρεῖ τὴν ἀκατάλυτη δύναμη τῆς φυλῆς μας, τὴ ζωτικότητα καὶ τὸ σφρίγος της. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή μας. Ὅ,τι εἴμαστε σήμερα σὰν κράτος, σὰν ἔθνος, σὰν λαός, τὸ χρωστᾶμε στὸ ἀνεπανάληπτο ᾿21 μας. Αὐτὸ ποὺ ἔγινε τότε, μόνο σὰν θαῦμα μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ. Ἂν γιὰ τὴν πραγματοποίηση ἑνὸς θαύματος χρειάζεται δύναμη ὑπερφυσική, αὐτὴ σίγουρα θὰ τὴ δροῦμε μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ λαοῦ ποὺ ἀγωνίστηκε τὸ ᾿21. Τὸ ᾿21 σήκωσε τὴν ταφόπετρα κι ἀνάστησε ἕνα λαὸ ὁδηγώντας τον ἀπ᾿ τὴν ἀφάνεια στὴν πρωτοπορία, ἀπὸ τὸν τάφο στὴ ζωή, ἀπὸ τὴν αὐταπάτη καὶ τὴν ὀνειροπόληση στὸ φῶς τῆς πραγματικότητας. Ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν πρωτοπορία τῶν ἐλεύθερων λαῶν. Αὐτὸ θεμελίωσε τὸ μέλλον τοῦ ἔθνους μας καὶ γέννησε τὸ συναίσθημα τῆς ἀσφάλειας καὶ τῆς ὕπαρξης.
Γι᾿ αὐτὸ ἂς στραφεῖ τὴν ἱερὴ τούτη στιγμὴ εὐλαβικὰ ὁ νοῦς μας στοὺς ἀθάνατους ἐκείνους προμάχους τῆς ἐθνικῆς μας ἀποκατάστασης.
Σήμερα ποὺ γιορτάζουμε μὲ βαθιὰ ἱκανοποίηση καὶ ἱστορικὴ ἀναπόληση τὴν ἱερή τους μνήμη, ἂς τοὺς ὑποσχεθοῦμε πὼς θ᾿ ἀποτελοῦν γιὰ μᾶς ἀρχὴ καὶ κανόνα ζωῆς καὶ θὰ διαποτίζουν μὲ τὸ φρόνημά τους τοὺς μεγάλους ἐθνικούς μας ὁραματισμούς. Εἶναι τοῦτο χρέος ἱερό, ἐθνικὴ ἐπιταγή, μέγιστο καθῆκον. Ὁ ἀγώνας τους θὰ εἶναι γιὰ μᾶς ὅρκος τιμῆς κι ἀνδραγαθίας καὶ ἡ μεγάλη τους κληρονομιὰ θὰ διατηρεῖται ἀπὸ μᾶς σὰν κόρη ὀφθαλμοῦ, γιατὶ: «πατρός τε καὶ μητρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων, τιμιώτερον καὶ ἁγιώτερον ἐστὶν ἡ πατρίς».

Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου 1821

Ζήτω ἡ ἀθάνατη Ἑλλάδα


ΖΗΤΩ   ΤΟ     ΕΘΝΟΣ

Εθνικιστική Ιερατική Αφύπνηση από Ρωσία

    Επειδή    εκτός   από   Εθνικιστές   είμαστε   και    Χριστιανοί   Ορθόδοξοι   ας   δούμε
έναν   Ρώσο    Ιερέα    πως   περιγράφει    κάποιες   καταστάσεις    για   τη   χώρα    του.
Οι   ομοιότητες   με   τη   χώρα   μας  ,  πολλές  .
   Ας   τον   Ακούσουμε    λοιπόν ......




    

Οι Στόχοι του << Συστήματος >> Διαχρονικά..............

Ενα   μικρό  απόσπασμα   από   παλαιότερη    ομιλία   του   Λοχαγού      ε. α .    Ανδρ.   Πετρόπουλου,
Πάντα  όμως   Επίκαιρο  και   Άξιο   Προσοχής .
 Επικεντρώνουμε   την   Προσοχή   μας   στον   οικονομικό   πόλεμο   και   αδιαφορούμε    για
την   πολιτιστική   μας   καταστροφή   και   τις   αλλοιώσεις    που   επιτυνχάνουν   στην   κοινωνία 
και   στο   Έθνος   μας.

Αποσπάσματα από το Βίο του Ήρωος Οδυσσέως Ανδρούτσου

Ρωμιοσύνη Εναντίον Ανδρούτσου
Τα ιστορικά γεγονότα που ακολούθησαν αποτέλεσαν έναν ανελέητο αγώνα εναντίον του με σκοπό την ολοκληρωτική εξόντωσή του απ’ τους κοτζαμπάσηδες, τον κλήρο, και τους κυβερνητικούς του νέου Ρωμαίικου κράτους που τον έβλεπαν πλέον ως έναν τεράστιο κίνδυνο. Πολλές επίσημες κρατικές επιστολές και διατάγματα υπογράφηκαν και στάλθηκαν κατά του Ανδρούτσου που τον χαρακτήριζαν συνεχώς τουρκολάτρη, δωροδοκημένο, αιμοδιψή, κακούργο, ανίκανο στρατιωτικά, υπογεγραμμένα από τους ταγούς του Ρωμαίικου κατεστημένου και το νέο όργανο εξουσίας τον Άρειο Πάγο.
Οι αρεοπαγίτες αρχικά προσπάθησαν να πείσουν τον καλό φίλο του Οδυσσέα και συμπολεμιστή του, Νικηταρά, να τον εγκαταλείψει σπέρνοντας συκοφαντίες ανάμεσά τους. Έτσι έστειλαν ανάλογη επιστολή στον Νικηταρά. Η απάντηση όμως του Νικηταρά τους απογοήτευσε, που μη γνωρίζοντας το ήθος την ακεραιότητα και την ανιδιοτέλειά του, προσπάθησαν με υποσχέσεις χρηματισμού και αξιωμάτων να τον πείσουν να δολοφονήσει τον Ανδρούτσο. Ο ίδιος ο Νικηταράς αναφέρει:
«Ένας αρεοπαγίτης μου λέγει δια να σκοτώσω τον Οδυσσέα. Πρωτύτερα μου είχε στείλει η Διοίκησις έναν Γραμματικό. Τον παίρνω με την κουμπούρα. Έγραψαν και του Γέρου (του Κολοκοτρώνη) δια τα τρέχοντα, ότι η Διοίκησις θέλει να σκοτώσει μερικούς». 
Τον Μάρτιο του 1822 σε μία μάχη των δυνάμεων του Ανδρούτσου με τους Τούρκους στην Στυλίδα, ο Άρειος Πάγος με την προδοτική απόφασή του απέκοψε τις ελληνικές δυνάμεις μεταξύ τους. Αποτέλεσμα μετά από 15 ημέρες μαχών οι 18.000 Τούρκοι πολιορκούσαν απειλητικά την ελληνική δύναμη 3.000 πολεμιστών. Οι Αρεοπαγίτες αποφάσισαν ξανά να εγκαταλείψουν τους μαχητές με σκοπό να σκοτωθούν όλοι και μαζί τους και ο αδυσώπητος εχθρός τους Οδυσσέας. Γράφει ο Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματά του:
«Είχαν πάθος με τον Δυσσέα κι αποφάσιζαν οι καλοί πατριώτες δια την ιδιαιτέρα διχόνοιαν με ένα άτομο να χαθούνε τρεις χιλιάδες στράτευμα περίπου. Και η πατρίς αυτό το στράτευμα μόνον είχε εις την εξουσίαν της…Και σαν χάνονταν αυτείνοι ποιοι θα πολεμούσαν τους Τούρκους;».

 Ο Οδυσσέας στην δύσκολη θέση που βρέθηκε αποφάσισε να υποχωρήσει με όλο το στράτευμα πίσω σε Ελληνικό έδαφος μέσω πλοίων. Οι Αρεοπαγίτες όμως που βρίσκονταν σε άλλο πλοίο στ’ ανοιχτά του κόλπου δεν έστελναν τα πλοία. Θυμωμένος ο Οδυσσέας πήγε μ’ ένα μικρό πλοιάριο προς αυτούς. Όμως οι άνθρωποι αυτοί με ενσαρκωτή του μίσους τον καλόγερο Κωνσταντά που ήταν μαζί τους είχαν ήδη καταλήξει σε μία φοβερή απόφαση. Να σκοτώσουν τον Οδυσσέα επί τόπου! 

Έδωσαν δε εντολή στον κυβερνήτη του πλοίου καπετάν Βισβίζη να τον συλλάβει και στον καπετάν Ζορμπά να τον εκτελέσει «επειδή ήταν αντίχριστος, τουρκολάτρης επικατάρατος, προδότης και ρέμπελος»! Όλα αυτά χωρίς κανένα επίσημο έγγραφο, χωρίς κανένα δικαστήριο. Η απόφαση αυτή επιβεβαιώνεται από πέντε σύγχρονους ιστορικούς τον Αντώνη Γεωργαντά, τον Αναγνώστη Δεληγιάννη, τον Τ. Λάππα, τον Γιάννη Μακρυγιάννη και τον Κάρπο Παπαδόπουλο. Οι καπετάνιοι δεν εκτέλεσαν την περίεργη διαταγή λόγω της μεγάλης συμπάθειας που έτρεφαν για τον Οδυσσέα. 

Ο Οδυσσέας χωρίς να γνωρίζει την απόφαση αυτή κινητοποιήθηκε για να σώσει μόνος του τους συμπολεμιστές του. Με δικά του γρόσια πλήρωσε τους βαρκάρηδες του Μαλιακού και το επόμενο βράδυ το στράτευμα έφυγε χωρίς οι Τούρκοι ν’ αντιληφθούν το παραμικρό. «Μπαρκάρισε πρώτα τους λαβωμένους κι αρρώστους, ύστερα τους κιοτήδες, κι ύστερα μπαρκάρισε τους άλλους». 

Και παρότι η επιχείρηση κατέληξε σε αποτυχία λόγω του ακαριαίου τρόπου διασώσεως του στρατεύματος, η φήμη του και η δημοτικότητά του σε λαό και στρατό μεγάλωσε ξανά. Όμως οι Αρεοπαγίτες δεν το έβαλαν κάτω και συνεχίζοντας το πόλεμο του έστειλαν γραπτώς την αποκήρυξή του απ’ την θέση του αρχιστράτηγου της Ρούμελης λόγω απείθειας προς τις εντολές τους.
Ο Αφορισμός του Ανδρούτσου από το Δεσπότη Ιωσήφ
Στις 22 Ιουνίου του 1822 η Ρούμελη συγκλονίστηκε από μία ακόμα βαριά είδηση. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος είχε επίσημα αφοριστεί. Ο αφορισμός είχε κοινοποιηθεί και τοιχοκολληθεί απ’ τον υπουργό της θρησκείας δεσπότη Ιωσήφ Ανδρούση, τοιχοκολλήθηκε δε απ’ τις άκρες της Στερεάς Ελλάδας μέχρι και την Κόρινθο. 

Ο Οδυσσέας αναθεματίστηκε απ’ την Εκκλησία ως «άθεος, βλάσφημος, καταραμένος, τουρκολάτρης και αντίχριστος δια τις πράξεις του». Όποιος δε χριστιανός θα τον πλησίαζε θα γινόταν κι αυτός «αμαρτωλός και επικαταράτος» και από εδώ και στο εξής «δεν θα λογαριάζεται ως Χριστιανός παρά ως Μπεκτασής Δερβίσης».


Παρά τα σκληρά αυτά μέτρα οι καπεταναίοι του τα παληκάρια του και ο λαός, του έδειχναν τον ίδιο σεβασμό και αφοσίωση. Ο Οδυσσέας σαν πληγωμένο αγρίμι αποσύρθηκε στην Δρακοσπηλιά του όπου φρόντισε να την μετατρέψει σε απόρθητο φρούριο κρατώντας μόνο 100 επίλεκτους πολεμιστές του. Όμως ο Οδυσσέας ξαναμπήκε στις μάχες. 

Μετά τις επιτυχίες του στην μάχη εναντίον των στρατευμάτων ανεφοδιασμού του Δράμαλη και την καταστροφή της στρατιάς του στην Πελοπόννησο στέφθηκε απ’ τους οπλαρχηγούς κι όχι απ’ την Πολιτεία, ξανά αρχιστράτηγος της Ανατολικής Στερεάς και τοπάρχης των Αθηνών. Ο Οδυσσέας οργάνωσε την άμυνα της πόλεως και ζήτησε να φέρει στην Αθήνα τον Αδαμάντιο Κοραή και τον Νεόφυτο Βάμβα για ν’ αναβαθμίσουν την παιδεία των Αθηναίων. Έβαλε σε λειτουργία δύο σχολεία και σχεδίαζε να ιδρύσει Πανεπιστήμιο παρά τις αντιδράσεις της Εκκλησίας. Τον Αύγουστο του 1823 εξέδωσε την Εφημερίδα των Αθηνών.

Ο Οδυσσέας οργάνωσε την άμυνα της Αθήνας, έβαλε σε λειτουργία δύο σχολεία και σχεδίαζε να ιδρύσει Πανεπιστήμιο, παρά τις αντιδράσεις της Εκκλησίας.

Ο Τ. Λάππας στο έργο του «Οδυσσέας Ανδρούτσος» γράφει: «Δεν μπορεί κανείς ν’ αρνηθεί πως ο Οδυσσέας ήταν ένα φωτεινό μυαλό, ένας άνθρωπος που ξεπερνούσε κατά πολύ την εποχή του». Λόγω όμως των διώξεων που ακολούθησαν το πνευματικό έργο του δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
      

                                                                   (  ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...)

Ωδή στην Ουγγρική επανάσταση

Παρουσιάζουμε    σήμερα   στους   φίλους  του   blog  ,   μία   Σοβαρή   Εκδήλωση    που
ξεχειλίζει   ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ  σε   σχολικό   συγκρότημα   της   ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ  .
Εκεί   όπου   τα   παιδιά   μεγαλώνουν   με   αρχές   ,   ιδανικά   ,   γνώση  για   το   παρελθόν  και   αγάπη   για   την   ΠΑΤΡΙΔΑ  .
Τα  δικά   μας    <<λεβεντόπαιδα>>  ολη   μέρα   με   i-phone , 
 facebook , καφέ   ,  μπιλιάρδο  και   γκομενιλίκια .
 Φυσικά  φταίει   η  <<Εκπαίδευση >>    η   οποία    ανήκει
ολοκληρωτικά   στους   Άθεους  -   Μαρξιστές .
Ας   θαυμάσουμε   λοιπόν   αυτά   τα   παιδιά  ... 
     

Έθαψαν τον Μ. Αλέξανδρο στην γη που κάρπιζε τα κοντάρια της Μακεδονικής Φάλαγγας

                                        




                           

Είναι λογικό να έθαψαν τιμητικά τον Μ. Αλέξανδρο στο χώμα εκείνο που κάρπιζε τα κοντάρια της Μακεδονικής Φάλαγγας ( βλ. ΣΑΡΙΣΑ)
Δεν το λέμε εμείς το λένε τα ιστορικά τοπωνύμια και ένας ΑΓΙΟΣ της Εκκλησίας μας.
Πως λοιπόν το ίδιο το τοπωνύμιο υποστηρίζει από μόνο του τον θεόπνευστο λόγο του ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ.
Εμείς ενισχύουμε το επιχείρημα αυτό μέσα από τις πηγές .
Πάμε λοιπόν αδελφοί γιατί όταν θα βρεθεί ο Μεγάλος της Ιστορίας θα σειστεί το έδαφος του πλανήτη μας.
Που και Πως φτιαχνόταν το κοντάρι της ΣΑΡΙΣΑΣ;
«¨Η σάρισα ήταν αρχαίο όπλο, ένα δόρυ μεγάλου μήκους, το βασικό επιθετικό όπλο της μακεδονικής φάλαγγας.
Η σάρισα ήταν κατασκευασμένη από σκληρό ξύλο κρανιάς, δέντρο που αφθονεί στα βουνά της δυτικής Μακεδονίας (της Άνω Μακεδονίας των αρχαίων). Η κρανιά φτάνει σε μεγάλο ύψος με ευθύ κορμό, παρέχοντας έτσι δόρατα με μεγάλο μήκος, σχετικά ελαφρά, με σκληρότητα και αντοχή.
Χαρακτηριστικό της σάρισας, το οποίο κυρίως διαφοροποιούσε τη μακεδονική από τις οπλιτικές φάλαγγες, ήταν το μήκος της. Αρχικά περίπου 5,5 μέτρα, έφτασε τον 2ο π.Χ. αιώνα τα 6,50 μέτρα. Είχε σιδερένια αιχμή και σαυρωτήρα στο αντίθετο άκρο, ως αντίβαρο και για να καρφώνεται στο έδαφος. Ο φαλαγγίτης τη χειριζόταν με τα δύο χέρια.
Η λέξη είναι άγνωστης ετυμολογίας και προφανώς αποτελεί κατάλοιπο ιδιωματισμού της μακεδονικής διαλέκτου, ή λεξιδάνειο από τους γειτονικούς λαούς. Σάρισες ονομάζονταν τα μακεδονικά δόρατα και προ του Φιλίππου, αυτός όμως είναι που επινόησε την αύξηση του μήκους τους και ως εκ τούτου δημιούργησε τη μακεδονική φάλαγγα.» el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8D%CE%BB%CE%B7:%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B1
ΠΟΙΑ συγκεκριμένη γη κάρπιζε και προμήθευε με ΚΟΝΤΑΡΙΑ τις Σάρισες και εξόπλιζε έτσι τις μακεδονικές φάλαγγες νικηφόρα;
«Ο Βυζαντινός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στην Κονταριώτισσα, Πιερίας, έργο βυζαντινού ρυθμού που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα, αποτελεί σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής κοντά στο ΔΙΟΝ στις υπώρειες των Πιερίων και του Ολύμπου.
Στις αρχές του 20ου αιώνα ο επίσκοπος Κίτρους Παρθένιος Βαρδάκας έγραψε ένα βιβλίο, το οποίο περιείχε διάφορες πληροφορίες για τις κυριότερες πόλεις και χωριά του νομού Πιερίας.
Ανάμεσα στις άλλες πληροφορίες που έγραψε για την Κονταριώτισσα ήταν και οι εξής:
Το όνομα Κονταργιώτισσα έλαβε το χωρίον εκ του προρρηθέντος βυζαντινού εξωκκλησίου της Παναγίας, ήτις ωνομάζετο Κονταργιώτισσα Παναγία, εκ του ότι καθ΄ ημάς εξήγοντο κοντοί και κοντάρια εκ του περί αυτήν δάσους.
μετάφραση:
Το όνομα Κονταργιώτισσα πήρε το χωριό από το βυζαντινό εξωκλήσι της Παναγίας, που προαναφέραμε, το οποίο ονομαζόταν Παναγία Κονταργιώτισσα, γιατί από το δάσος που υπήρχε γύρω από το ναό κατασκευάζονταν ξύλινα κοντάρια» http://www.kontariotissa.gr/%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%84%CE%B1/%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%BD%CE%B1%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82


Τι μας επεσήμανε Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ για τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου;
«Μιά μέρα πού πήγαμε, μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντας ὅτι μέ τό χάρισμα πού εἶχε ἀπό μικρός, διέκρινε ἀπό πολύ μακριά νερά, ἅγια Λείψανα, ἀρχαίους Ναούς, ἀρχαίους τάφους. Ἀκόμα καί γιά τόν τάφο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, μᾶς ἔλεγε ὅτι δέν εἶναι οὔτε στήν Αἴγυπτο οὔτε ἐκεῖ πού τόν ψάχνουν, ἀλλά εἶναι ἐδῶ στήν Ἑλλάδα κοντά στό ἀρχαῖο Δίον καί συγκεκριμένα στήν Κατερίνη στήν “Κονταριώτισσα”, δίπλα σ᾽ ἕνα παλιό ἐκκλησάκι τῆς Παναγίας»
Τὸ κάτωθι ἀπόσπασμα περιέχεται στὸ νέο βιβλίο τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης “Ὁ Ὅσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)” τῆς ἐκδοτικῆς σειρᾶς “Ὀρθόδοξο βίωμα”.:enromiosini.gr/ 30 Ιανουαρίου 2017
Πως λοιπόν το ίδιο το τοπωνύμιο υποστηρίζει από μόνο του τον θεόπνευστο λόγο του ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ.
Σε αυτή την ΓΗ της ΠΑΝΑΓΙΑΣ της Κονταριώτισσας η ανθρωπότητα θα έρθει για να προσκυνήσει την Ελληνική ιστορία .
Φαίνεται ότι το σκήνωμα του Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ δεν κάηκε αλλά ταριχεύθηκε με ότι πιο τέλειο διέθετε η τεχνική των Αιγυπτίων ( βλ. εμποτισμός σε μέλι) και μεταφέρθηκε στην Μακεδονία κρυφά .
Φαίνεται ότι μεταφέρθηκε ΚΑΙ διασώθηκε το σκήνωμα για να υπηρετήσει τις μέρες μας που είναι και αυτές θα καταστούν ιστορικές.
Η ανεύρεση του τάφου και του σκηνώματος του Μ. Αλεξάνδρου θα ενώσει δυο σημαντικές περιόδους για τον Ελληνισμό.
Η πρώτη ιστορική περίοδος γράφτηκε στην Παγκόσμια ιστορία με χρυσά γράμματα με το εκπολιτιστικό έργο του μεγάλου επίγειου βασιλιά που κατέστησε την Ελληνική Γλώσσα στρατηγικό εργαλείο και δια αυτής διαδόθηκε το μήνυμα του ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ στο τότε γνωστό κόσμο
Η δεύτερη ιστορική περίοδος ετοιμάζεται ΘΕΙΑ ΒΟΥΛΗ να γράψει ιστορία με την ανάδειξη του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού ως μοναδικού θεραπευτικού μέσου στην ίαση της φλεγμένουσας από πάθη ανθρωπότητας.
Με πίστη και ελπίδα
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Ο ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ - Ευαγόρας Παλληκαρίδης

13 Μαρτίου του 1957 Κύπρος, Λευκωσία.Ο 19χρονος μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου, Ευαγόρας Παλληκαρίδης οδηγείται από τους Άγγλους δήμιους, στην αγχόνη. Παρά τις απεγνωσμένες εκκλήσεις για απονομή χάριτος, η αγγλοβασίλισσα Ελισάβετ και το δολοφονικό όργανό της στην Κύπρο, ο Κυβερνήτης Χάρτινγκ, αρνούνται πεισμόνως.
Ο εθνομάρτυρας ανεβαίνει γαλήνιος τα σκαλοπάτια της θυσίας και της δόξας. Το εικονοστάσι του Γένους, το Συναξάρι της πατρίδας λαμπρύνεται μ’ έναν ακόμη ήρωα.
Στις 5-12-1955 ο Ευαγόρας άφηνε τα μαθητικά θρανία και ανέβαινε «κλέφτης στα βουνά» προσχωρούσε στην θρυλική Ε.Ο.Κ.Α. Γράφει ο πατέρας του Μιλτιάδης Παλληκαρίδης:
«Φεύγοντας από το σπίτι ο Ευαγόρας, κατά τις 4 μ.μ. επέρασεν από το Ελληνικό Γυμνάσιο Πάφου, και αφήνει επί της έδρας το εγερτήριο σάλπισμά του. Και γράφει προς τους συμμαθητές του, και γράφει προς τους φίλους, γράφει σε κάθε τίμιο μαθητή, γράφει σε κάθε Κύπριο:
«Παλιοί συμμαθηταί:

 Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας∙ κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγον ελεύθερο αέρα∙ κάποιος που μπορεί να μην το ξαναδείτε, παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του. Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό μονάχα».

 Σήμερα το μνήμα του, κενό γιατί οι Άγγλοι έκαιγαν με ασβέστη τα λείψανα των αγωνιστών, βρίσκεται στα «Φυλακισμένα Μνήματα» της Λευκωσίας, μαζί με τους άλλους αντρειωμένους που ο θάνατός τους θάνατος δε λογιέται.

Οι Άγγλοι κατακτητές εξαφάνιζαν τα ιερά κόκαλα των αγωνιστών του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., διότι αγνοούν ως γνήσια δυτικά περικαθάρματα, ότι η μνήμη δεν αλυσοδένεται. Η μνήμη είναι το πιο ισχυρό αμυντήριο ενός έθνους. Κι αν σήμερα κάποιοι τσαρλατάνοι της ιστοριογραφίας παλεύουν να την εξαλείψουν ματαιοπονούν.
Έγραφε ο Σεφέρης τον Οκτώβρη του 1954 στην αδελφή του Ιωάννα από την Κύπρο για τους Κύπριους:
«Ένας πιστός λαός, πεισματάρικα και ήπια σταθερός. Για σκέψου πόσοι και πόσοι πέρασαν από πάνω τους. Σταυροφόροι, Βενετσιάνοι, Τούρκοι, Εγγλέζοι – 900 χρόνια. Είναι αφάνταστο πόσοι πιστοί στον εαυτό τους έμειναν και πόσο ασήμαντα ξέβαψαν οι διάφοροι αφεντάδες πάνω τους. Και τώρα γράφουν στους τοίχους των χωριών τους: «Θέλωμεν την Ελλάδα μας κι ας τρώγωμεν πέτρες…». (Ν. Ορφανίδη, «Η πολιτική διάσταση της ποίησης του Γ. Σεφέρη», εκδ. «ΑΣΤΗΡ», σελ. 171).
Πώς άλλαξαν τα πράγματα; Σήμερα «τρώγωμεν» την Ελλάδα, χωρίς το «μας» και τις πέτρες τις «θέλομεν» για να τις εκσφενδονίζουν, οι μπουχτισμένοι από καλοπέραση και τεμπελιά γόνοι των βορείων προαστίων, κατά των εχθρών του λαού: των καταστηματαρχών που οδεύουν σε λουκέτο.
Παρένθεση: Οι δολοφονίες των δυο αστυνομικών, όπως και πριν από ενάμιση περίπου χρόνο των τριών υπαλλήλων τράπεζας, οι οποίες καταπώς φαίνεται θα μείνουν ατιμώρητες, προμηνύουν το κακό που έρχεται. Ελπίζουμε να προφτάσει ο λαός και όχι οι ψυχανώμαλοι κουκουλοφόροι ή οι χιλιάδες λαθροβιούντες μουσουλμάνοι κατακτητές που μας μισούν.

             ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ    ΜΝΗΜΑΤΑ 
  

Η "Ανθηρή"οικονομία του κομμουνιστή Τσίπρα.

Γνώσεις   και    Γνώμες    <<  Επί    Τάπητος  >>    από   τον    ΑΡΧΗΓΟ   Λοχαγό  ε. α. 
               Ανδρέα    Πετρόπουλο .   








          

Αποσπάσματα από το Βίο του Ήρωος Οδυσσέως Ανδρούτσου

                                

                                                

Ο Οδυσσέας στάθηκε ανελέητος απέναντι στους προσκυνημένους και στους παπάδες, όπως με τον αρχιμανδρίτη Παπαναστάση που τον σκότωσε με τα ίδια του τα χέρια, τον Δημήτρη Μπεγιατζή, έναν άλλο παπά συνεργάτη του Ομέρ πασά της Εύβοιας που τον έθαψε ζωντανό. Εξίσου τραγική ήταν η τύχη του Ηλία Πασπάτη πράκτορα του Ομέρ Βρυώνη, που γύριζε στα χωριά κάνοντας προπαγάνδα, για να υπογράψουν οι χωρικοί τα προσκυνοχάρτια στον σουλτάνο. 

Αλλά και σε κρούσματα ληστείας μεταξύ Ελλήνων υπήρξε το ίδιο ανελέητος. Αποτέλεσμα αυτής της σκληρής πολιτικής ήταν το σβήσιμο του κινήματος των προσκυνημένων και η εξαφάνιση των ληστών. Ο ανδρείος μα και σκληρός Οδυσσέας ήταν πλέον ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Ρούμελης και ο αρχηγός των απελευθερωτικών στρατευμάτων της Ανατολικής Στερεάς.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος στον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1821

Λίγο πριν τον τραγικό θάνατο του Αλή Πασά Τεπελενλή το 1822, και σε συνεννόηση με αυτόν, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με ένα ασκέρι 2.000 ανδρών, Αλβανών και Ελλήνων, ανεξαρτητοποιήθηκε και άρχισε ένα τρίχρονο αγώνα εναντίον των Οθωμανών με αποκορύφωμα την ηρωϊκή Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς (8 Μαίου 1821), όπου μόνο 118 Έλληνες αντιμετώπισαν επιτυχώς 8.000 Οθωμανούς υπό τον Ομέρ Βρυώνη. Μέσα σε αυτούς τους 118 ήρωες Έλληνες ήταν και οι μετέπειτα δολοφόνοι του Οδυσσέα Ανδρούτσου. 

Τότε γράφτηκε και το γνωστό δημοτικό τραγούδι «Τ’ Αντρούτσου η μάνα χαίρεται, του Διάκου καμαρώνει. Γιατί έχουν γιους αρματολούς, και γιους καπεταναίους. Ανδρούτσος φυλάει τη Γραβιά, Διάκος την Αλαμάνα»). Στη μάχη αυτή, «η στρατηγική ιδιοφυΐα του Ανδρούτσου θριάμβευσε. Έτσι δικαιωματικά κατέλαβε τη θέση του αρχηγού των όπλων της Βοιωτίας, και ουσιαστικά αυτός επηρέασε την τύχη της επαναστάσεως στην ανατολική Στερεά , κατά τα επόμενα έτη.» 

Στις 27 Αυγούστου 1822 η γερουσία του Αρείου Πάγου του αναθέτει τη Διοίκηση της Αθήνας και εισέρχεται θριαμβευτής Φρούραρχος στην Ακρόπολη, συνοδευόμενος από τον Ιωάννη Μακρυγιάννη, τον Ιωάννη Γκούρα, τον Ιωάννη Μαμούρη, τον Κατσικογιάννη και 300 ένοπλους επαναστάτες. Η υποδοχή του λαού των Αθηνών ήταν αποθεωτική. Στην Αθήνα ο Οδυσσέας Ανδρούτσος γνώρισε πολλούς ξένους Φιλέλληνες οι οποίοι αναφέρονται ευνοϊκά στα απομνημονεύματά τους σε αυτόν.

Ο Βρετανός Εδουάρδος Τρελόνεϋ (Edward John Trelawney, 1792-1881) φίλος του Λόρδου Byron ήρθε μαζί του στην Ελλάδα. Το Νοέμβριο του 1823 γνώρισε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και γοητεύτηκε από την προσωπικότητά του. Παντρεύτηκε την 13ετή ετεροθαλή αδελφή του Οδυσσέα, Ταρσίτσα Καμένου. Τον ακολούθησε παντού και του έμεινε πιστός ως το τέλος.

Με το ξέσπασμα της Επανάστασης ο Ανδρούτσος έφυγε από την Λευκάδα και βρέθηκε μέσω της Πάτρας στη Στερεά Ελλάδα, έπεισε τους Γαλαξιδιώτες να επαναστατήσουν και έγραψε μία από τις λαμπρότερες σελίδες της Επανάστασης αντιμετωπίζοντας με επιτυχία τους Τούρκους του Ομέρ Βρυώνη στην μάχη στο Χάνι της Γραβιάς στις 8 Μαΐου του 1821), παίρνοντας παράλληλα εκδίκηση και για τον θάνατο του φίλου του, Αθανάσιου Διάκου στη μάχη της Αλαμάνας. 

Κατά τα τέλη του 1821 ανακηρύχθηκε από τους υπόλοιπους οπλαρχηγούς, αρχιστράτηγος της ανατολικής Στερεάς, τίτλος που του αναγνωρίστηκε το 1822.Την άνοιξη του 1822 κατηγορήθηκε από τον Ιωάννη Κωλέττη για συνεργασία με τον εχθρό, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί από το αξίωμα. Όμως παρά την παραίτησή του συνέχισε απτόητος την πολεμική του δράση εναντίον των Τούρκων μέχρι το 1824.

Η Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς

Η Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς ήταν μια από τις πολεμικές εμπλοκές της επανάστασης του 21 με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες. Στην μάχη αυτή, που έγινε στις 8 Μαΐου του 1821, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με 118 άνδρες νίκησε την στρατιά του Ομέρ Βρυώνη.

Η Εξέλιξη των Γεγονότων

Μετά από την ήττα των Ελλήνων στη μάχη της Αλαμάνας και τον μαρτυρικό θάνατο του Αθανάσιου Διάκου, ο τουρκικός στρατός με αρχηγό τον Ομέρ Βρυώνη, δύναμης 9.000 ανδρών καθώς και πυροβολικού, σκόπευε από τη Λαμία να επιτεθεί στην Πελοπόννησο. Καθ' οδόν συνάντησε μια μικρή ομάδα 118 ανδρών με αρχηγό τον Οδυσσέα Ανδρούτσο που είχαν αμπαρωθεί μέσα σε ένα παλαιό πανδοχείο, στο λεγόμενο Χάνι της Γραβιάς. Πιο πάνω από το χάνι βρίσκονταν και άλλοι, ο Πανουργιάς και ο Δυοβουνιώτης με τους άνδρες τους, οι οποίοι ήταν έτοιμοι να υπερασπισθούν τον Ανδρούτσο.

Η Πορεία της Μάχης

Οι Τούρκοι περικύκλωσαν την περιοχή και το χάνι, ενώ ο Βρυώνης έστειλε δερβίση για να πει στον Ανδρούτσο να παραδοθεί. Επειδή ο Ανδρούτσος δεν δέχτηκε, οι Τούρκοι επιτέθηκαν στο πανδοχείο, αλλά αποκρούσθηκαν με μεγάλες απώλειες και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Ο Βρυώνης βλέποντας τους άνδρες του να πέφτουν από τα πυρά των Ελλήνων, διέταξε να φέρουν ένα κανόνι για να ανατινάξει το κτίριο. Οι Τούρκοι σταμάτησαν την επίθεση μέχρι να έρθει το κανόνι, ενώ οι Έλληνες, που κατάλαβαν τις προθέσεις τους, κατάφεραν στο μεταξύ να ξεφύγουν κρυφά ανάμεσα από τις εχθρικές τουρκικές γραμμές.

Συνέπεια της Μάχης

Τα θύματα των Τούρκων ήταν πολυάριθμα. 330 νεκροί και 800 τραυματίες μέσα σε λίγες ώρες. Οι Έλληνες έχασαν 6 πολεμιστές. Μετά την μάχη αυτή ο Βρυώνης συγκλονίστηκε τόσο πολύ που αποφάσισε να σταματήσει προσωρινά την εκστρατεία του και να υποχωρήσει στην Εύβοια, για να συναντήσει αργότερα τις δυνάμεις του Κιοσέ Μεχμέτ.



                                                                                      ( ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ  )

Ασχολίαστον.........

    Και   φυσικά   Ουδεμίαν   Σχέση   με  την   Αείμνηστον   Χρυσή   Δικτατορίαν   που   λέγει
ο  Αρχηγός   Λοχαγός   ε . α.    Ανδρέας    Πετρόπουλος  .

Στιγμές Εθνικής Υπερηφάνειας

     Ας   Έχει   η   Νεολαία    μας     και    Ένα    Παράδειγμα   προς   Μίμηση .

ΕΥΓΕ      Εις  το  Παιδίον   και  τους    Γονείς   Αυτού .

Τίποτα δεν είναι τυχαίο, σε τούτο το μπουρδέλο

 ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ - ΒΟΥΛΗ

.

Όλοι όσοι έβαλαν πλάτη στην μεγάλη Ληστεία των Ελλήνων θα αμειφθούν πλουσιοπάροχα....

Η ιστορία κάνει μία άσκημη επανάληψη, αιτία το πλήθος από «εφιάλτες» της πατρίδος μας. Την ίδια ώρα που οι ελληνες αιμορραγούνε από τον ατιμωτικό κεφαλικό φόρο, για την παραχώρηση του δικαιώματος να ζει κανείς,

οι Διευθυντές και Αναπληρωτές Γενικοί Διευθυντές του Ο.Δ.ΔΗ.Χ (Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους) θα αμειφθούν διπλάσια, και αυτό διότι τους κάνουν αύξηση 100% του βασικού τους μισθού, και έτσι από 4.631 Ευρώ όπως διαβάζω εφεξής με «τροπολογία» θα πληρώνονται με 8.315 Ευρώ το μήνα!!!

ΑΞΙΟΣ Ο ΜΙΣΘΟΣ ΣΑΣ…, έχουσιν γνώσιν οι φύλακες.

κ.κ. Διευθυντές, Αναπληρωτές, με την διαφορά ότι εγώ γνωρίζω, και θα μάθουν και οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΟΙ το γιατί. 

O εθνάρχης της συμφοράς

Σαν  Εχθες  8 Μαρτίου γεννιέται στην Πρώτη Σερρών ο εθνάρχης της συμφοράς της Ελλάδος.
Πρωθυπουργός πάντοτε φυτευτός από τα εκάστοτε κέντρα εξουσίας κατάφερνε σε λίγο χρονικό διάστημα να εξανεμίζει τα ποσοστά που του δίνονταν ως δώρο.
Τοποθετήθηκε για πρώτη φορά ως πρωθυπουργός, πραξικοπηματικά αντί του Στ. Στεφανόπουλου, το 1955 μετά το θάνατο του Αλέξανδρου Παπάγου και κατάφερε μέσα σε λίγο διάστημα να γίνει τόσο μισητός από τους έλληνες ώστε να διαφύγει το 1963 με ψευδώνυμο στο Παρίσι. Στην διάρκεια αυτής της οκταετίας κατάφερε να υπογράψει τις κατάπτυστες συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου που ουσιαστικά παρεχώρησαν την μισή Κύπρο στους Τούρκους ενώ την ίδια ώρα οι Κύπριοι μαχητές της ΕΟΚΑ μάχονταν για την ΕΝΩΣΗ τους με την μητέρα Πατρίδα.
Επανήλθε πάλι φυτευτός το 1974 με ποσοστό προίκα 54% και την ολοκλήρωση της προδοσίας απέναντι στον κυπριακό ελληνισμό. Ουδέποτε επέτρεψε, και σαν πρόεδρος της δημοκρατίας , να ανοιχθεί ο φάκελλος της Κύπρου. Το 54% κατάφερε μέσα σε επτά χρόνια να το κατεβάσει 15 ολόκληρες μονάδες. Στην επταετία αυτή κατάφερε να διώξει όλον τον ελληνικό επιχειρηματικό κόσμο από τη χώρα (Ωνάσης , Νιάρχος, ναυπηγεία, Λάτσης, ΧΡΩΠΕΙ, ΜΕΒΕΑ κ.α.) κρατικοποιώντας όλες τις βιομηχανίες για να τις κλείσει σε βάθος χρόνου
Αργοτερα ανελαβε  ο  αλλος  < Σωτηρας >  ο  Αντρεας  Παπαντρεου  τις  υπολοιπες (Πειραικη ,Αγετ ,ΙΖΟLA ,Mιχαηλιδης ,
Μυλοι  Αγιου  Γεωργιου ,Πιτσος   κ.α. )
Μας βάζει στην ΕΟΚ για να συντηρούμεθα με δανεικά κι εμβάσματα ανοίγοντας τον δρόμο στον φίλο του Αντρέα για την πλήρη διάλυση της Ελλάδος, κάτι που σήμερα αντιλαμβάνονται και οι πλέον αδαείς.
Είναι ίσως ο μόνος  «έλληνας»  που έχει ταφεί σε ιδιωτικό μαυσωλείο στη Φιλοθέη και από τους αρκετούς πολιτικάντηδες της ιερής αυτής Πατρίδος που δεν θα ισχύσει το «ο νεκρός δεδικαίωται». (Ουτε  η  Γη  δεν  τους   Θελει  , οπως λεγει και
ο  Αρχηγος   Λοχαγος  ε. α.   Ανδρεας  Πετροπουλος  )

Μάθανε πως γ......... και πλακώσανε και οι μουσουλμάνοι

Μέχρι την Γαλλία έφτασε η είδηση ότι η Ελλάδα κατασκευάζει το πρώτο της τζαμί από τότε που τελείωσε η Οθωμανική Αυτοκρατορία.  Η γαλλική εφημερίδα Le Figaro κάνει ιδιαίτερη αναφορά στο κόστος κατασκευής, το οποίο θα αγγίξει το 1 εκατ. ευρώ, ενώ παραθέτει και τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά του....
 «Η Αθήνα δεν είχε κατασκευάσει τζαμί από τότε που τελείωσε η οθωμανική κατοχή, δηλαδή από τα τέλη του 19ου αιώνα. Το τζαμί βρίσκεται στον Ελαιώνα, κοντά στο κέντρο της πρωτεύουσας. Το κτίριο θα έχει εμβαδόν 500 τ.μ., αλλά δεν προβλέπεται να χτιστεί μιναρές. Οι αρχές προβλέπουν να ολοκληρωθεί στα τέλη Απριλίου και θα κοστίσει στο ελληνικό κράτος 946.000 ευρώ. Προς το παρόν το μόνο που φαίνεται είναι ένας τεράστιος μεταλλικός σκελετός και σακιά τσιμέντου».  Αναφορά στην συγκεκριμένη εξέλιξη κάνει και η γαλλική ιστοσελίδα franceinter.fr η οποία παραθέτει ρεπορτάζ: «Η Αθήνα χτίζει το πρώτο της τζαμί». Πάντως αξίζει να σημειωθεί ότι δεν φαίνεται ιδιαιτέρως ενημερωμένη αφού υποστηρίζει την συγκεκριμένη εξέλιξη ως νίκη για το 1 εκατομμύριο Αλβανούς που ζουν στη χώρα μας, ενώ είναι γνωστό ότι άλλες πλευρές πίεσαν για την συγκεκριμένη απόφαση.  Οι Αλβανοί εξάλλου έχουν και χριστιανούς αλλά και άθεους στις τάξεις τους και σίγουρα δεν χαρακτηρίζονται από φανατισμό στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.  «Το πρώτο τζαμί της Αθήνας θα ολοκληρωθεί τέλη Απριλίου αλλά δεν είναι πραγματικά θεαματικό: θα χωράει μόλις 350 πιστούς. Δεν πρόκειται δηλαδή για μεγάλο τζαμί, όπως σε μουσουλμανικές χώρες. Ωστόσο, αυτό το τζαμί είναι μοναδικό γιατί είναι το πρώτο που χτίζεται στην Ελλάδα από την ανεξαρτησία της το 1830. Επίσης, γιατί χρειάστηκαν χρόνια ώστε να μπορέσει να χτιστεί αυτό το απλό κτίριο γιατί η ορθόδοξη εκκλησία αντιστεκόταν. Αποτελεί νίκη για το 1 εκατομμύριο Αλβανούς που ζουν εδώ και 20 ή 30 χρόνια στην Ελλάδα και οι οποίοι είναι εξαιρετικά μετριοπαθείς στις ισλαμικές πεποιθήσεις τους» .

  Για  το  Τζαμί  σκίζονται  οι  νεοταξίτες  για  το  

                           Τάμα  του  Έθνους  

     ούτε  κουβέντα   εδώ  και  150  χρόνια  (  ο  Κούλης  τους  

 έβαλε  να  αναιρέσουν  τις  υπογραφές  τους ) . 

Τα  σχόλια  δικά  σας .........

ΤΑ " ΚΑΛΑ ,, ΤΗΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ

Ανήσυχοι και έτοιμοι να πάρουν το νόμο στα χέρια τους δηλώνουν οι κάτοικοι στα Καλύβια Αττικής μετά από την έκρηξη εγκληματικότητας που παρατηρείται στην περιοχή τους.


Κοιμάμαι  με την καραμπίνα στο πλάι μου. Αν τους βρω μέσα στο σπίτι μου θα τους καθαρίσω», δηλώνει κάτοικος της νοτιοανατολικής Αττικής κρατώντας το όπλο του μπροστά στη κάμερα του Alpha. «Δεν το γεμίζω το όπλο ωστόσο γιατί δεν θέλω να το βρουν γεμάτο να κοιμάμαι, να μου το πάρουν και να με σκοτώσουν».

Οι ώρες των εισβολών ποικίλουν καθόλη τη διάρκεια της μέρας. Άλλο θύμα που μίλησε στο ρεπορτάζ ανέφερε πως σε μισή ώρα οι διαρρήκτες εισέβαλαν σε 5 σπίτια. Στο δικό τους μπήκαν 20:30 το βράδυ και έκλεψαν κοσμήματα και αντικείμενα αξίας περίπου 3.000 ευρώ. «Δεν πρόλαβαν τη πρώτη μέρα να τελειώσουν το έργο τους έτσι ξαναγύρισαν», σχολίασε ο κάτοικος. «Επέστρεψαν την επόμενη για να κλέψουν τις γούνες που δεν είχαν πάρει την προηγούμενη».

Σε άλλη περίπτωση οι κακοποιοί δηλητηρίασαν το σκύλο φύλακα ενός σπιτιού για να μπορέσουν να εισβάλουν με την ησυχία τους. «Μέσα σε δέκα λεπτά είχαν αδειάσει και το δικό μου σπίτι και της αδελφής μου», ανέφερε ένα τρίτο θύμα των διαρρηκτών.

ΔΡΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ

        Θεωρώντας    Υποχρέωσή   μας ,  ως    Σύλλογος   Ελλήνων   Πολιτών  ,  που   πονά     για   την   άσχημη    οικονομική   κατάσταση   του   λαού   μας     και   θέλοντας   Εμπράκτως    να  
βοηθήσουμε   και    να   συμπαρασταθούμε ,  Ξεκινούμε   από   τώρα και   στο   εξής   την  
          ΔΡΑΣΗ   :  ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ    ΤΡΟΦΙΜΩΝ   
με    σκοπό   αυτά   να   δοθούν   στον    
      ΣΥΛΛΟΓΟ   ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ    ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ  .

   Η   Πολύπαθη   και   Παραμελημένη    ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
που  <<  Βάλλεται   Πανταχόθεν  >>    και   που   μόνο   λόγια   εισπράττει    από   όλους   πλην   ελαχίστων   εξαιρέσεων  .
  Η   Κατάσταση   για   όλους   μας   είναι   δραματική   και   οι   δυνάμεις   μας   πενιχρές.
  Όμως   αυτό   δεν   θα   μας   αποτρέψει   ώστε   να   προχωρήσουμε .
 Εξάλλου   η   Κοινοκτημοσύνη   είναι   Βίωμα   και   Αρετή   των   Καλών   Ελλήνων .
Παρακαλούμε   και   Προσκαλούμε    τα  Μέλη   αλλά   και   τους   Φίλους   του  Συλλόγου   μας      
δια   την   Καλήν   Πορεία   της   Δράσης    αυτής .


   

Ο    ΤΟΜΕΑΣ    ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ    ΘΕΡΜΑ    ΤΟΝ    ΠΡΟΕΔΡΟ    ΤΟΥ    ΣΥΛΛΟΓΟΥ  ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ    ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ    
 Κον     ΝΙΚΟΛΑΟΝ     ΣΑΝΙΔΑ    ΚΑΘΩΣ    ΚΑΙ    ΟΛΟ    
ΤΟ   ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ    ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ    ΓΙΑ    ΤΗΝ    ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ    ΑΥΤΗ .



                            ΛΑ. ΚΙ  Π.    ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ   
                         ΟΔΥΣΣΕΥΣ   ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ

Ο κομμουνισμός, τα μέτωπά του και η χρήση τους

 Μια   Υπέροχη   Ομιλία  του  ΠΡΟΕΔΡΟΥ    Συναγωνιστού   Σπυρίδωνος   Σταυρόπουλου

ο  οποίος   ομιλεί   περί   της  Ιστορικής   Αληθείας   για   τις  κρυφές  πτυχές   και  μεθόδους   του  κουμμουνισμού . 

  Επίσης   βαθιές   τομές   και  διευκρινιστικές   παρενθέσεις   γίνονται   από  τον  ΑΡΧΗΓΟ  
   Λοχαγό  ε. α.    Ανδρέα    Πετρόπουλο,
ο  οποίος   αναλύει    όλο  το   ανθελληνικό   παραλλήρημα   και  τις   σάπιες    μεθόδους  του   Παρασκηνίου .
   
  Τα  συμπεράσματα   δικά   σας ....... 

Αποσπάσματα από το Βίο του Ήρωος Οδυσσέως Ανδρούτσου

Με το ξέσπασμα της Επανάστασης ο Ανδρούτσος έφυγε από τη Λευκάδα και βρέθηκε μέσω της Πάτρας στη Στερεά Ελλάδα, έπεισε τους Γαλαξιδιώτες να επαναστατήσουν και έγραψε μία από τις λαμπρότερες σελίδες της Επανάστασης αντιμετωπίζοντας με επιτυχία τους Τούρκους του Ομέρ Βρυώνη στη μάχη στο Χάνι της Γραβιάς, στις 8 Μαΐου του 1821, παίρνοντας παράλληλα εκδίκηση και για το θάνατο του φίλου του Αθανάσιου Διάκου στη μάχη της Αλαμάνας. Κατά τα τέλη του 1821 ανακηρύχθηκε από τους υπόλοιπους οπλαρχηγούς αρχιστράτηγος της ανατολικής Στερεάς, τίτλος που του αναγνωρίστηκε το 1822.



Το Γράμμα του Ανδρούτσου στους Γαλαξιδιώτες

Όνειρο του Ανδρούτσου ήταν να δει την Ελλάδα ελεύθερη. Ο νους και η καρδιά του επιθυμούσαν να γίνει η επανάσταση κατά του κατακτητή. Ήταν γεννημένος για να διοικεί. Είχε στρατηγικό μυαλό, ήταν αποφασιστικός και ριψοκίνδυνος, ήταν συναρπαστικός. Τα προσόντα του αυτά και η γενική του προσωπικότητα βγαίνουν αβίαστα από το περιεχόμενο της επιστολής που έστειλε στους Γαλαξιδιώτες, στις παραμονές της επανάστασης του 1821 (22.03.1821).

Αγαπητοί Γαλαξιδιώτες,

Ήτανε βέβαια από το θεό γραμμένο να δράξουμε τα άρματα μια μέρα και να χυθούμε κατεπάνω στους τυράννους μας, που τόσα χρόνια μας τυραννεύουν.

Τι τη θέλουμε, βρε αδέρφια, τούτη τη πολυπικραμένη ζωή, να ζούμε από κάτω στη σκλαβιά και το σπαθί των Τούρκων ν' ακονιέται εις τα κεφάλια μας;

Δεν τηράτε, που τίποτα δεν μας απόμεινε; Οι εκκλησίες μας γενήκανε τζαμιά και αχούρια των Τούρκων. Κανένας δεν μπορεί να πει πως τάχα έχει τίποτε ιδικό του. γιατί το ταχύ βρίσκεται φτωχός σα διακονιάρης στη στράτα. Οι φαμίλιες μας και τα παιδιά μας είναι στα χέρια και στη διάκριση των Τούρκων. Τίποτα αδέρφια δεν μας έμεινε. Δεν είναι πρέπον να σταυρώσομε τα χέρια κα ι να τηράμε τον ουρανό.

Ο θεός μας έδωσε χέρια, γνώση και νου. Ας ρωτήσουμε την καρδιά μας και ότι μας απαντυχαίνει, ας το βάλουμε γρήγορα σε πράξη κι ας είμεθα αδέρφια βέβαιοι το πώς ο Χριστός μας ο πολυαγαπημένος θα βάλει το χέρι του απάνω μας. Ότι θα κάμομε πρέποντας είναι να το κάμομε μια ώρα αρχύτερα, γιατί ύστερα θα χτυπάμε το κεφάλι μας. Τώρα η Τουρκιά είναι μπερδεμένη σε πολέμους και δεν έχει ασκέρια να στείλει κατ' επάνου μας. Ας ωφεληθώμεν από την περίσταση, όπου ο θεός ακούοντας τα δίκαια παράπονά μας έστειλε δια ελόγου μας.

Στα άρματα αδέρφια, ή να ξεσκλαβώσουμε ή να πεθάνουμε. Και βέβαια καλύτερο θάνατο δεν μπορεί να προτιμήσει κάθε Χριστιανός και Έλληνας.

Εγώ, καθώς το γνωρίζετε καλότατα, αγαπητοί μου Γαλαξιδιώτες, ημπορώ να ζήσω βασιλικά, με πλούτη, τιμές και δόξες. Οι Τούρκοι, ό,τι κι αν ζητήσω μου το δίνουνε παρακαλώντας. Γιατί το σπαθί του Οδυσσέα δε χωρατεύει. Έπειτα κοντά στα άλλα ενθυμούμαι τον πατέρα μου που τους εζεμάτισε. Μα σας λέω την αλήθεια αδέρφια. Δεν θέλω εγώ μονάχα να καλοπερνώ και το γένος μου να βογκά στη σκλαβιά. Μου καίγεται η καρδιά μου σα βλέπω και συλλογούμαι πως ακόμα οι Τούρκοι μας τυραννεύουν.

Από το Μωριά μου στείλανε γράμματα πως είναι τα πάντα έτοιμα. Εγώ είμαι στο ποδάρι με τα παλικάρια μου. Μα θέλω πρώτα να είμαι βέβαιος το πώς θα με ακολουθήσετε κι εσείς. Αν εσείς κάμετε αρχή από τη μια μεριά κι εγώ από την άλλη, θα σηκωθεί όλη η Ρούμελη. Γιατί ο κόσμος φοβάται. Μα σαν ιδεί ελόγου σας, που έχετε καράβια και ξέρετε καλύτερα τα πράγματα, το πώς σηκώνεται το μπαϊράκι, θε να τελειώσει καλύτερα το πράγμα. Περιμένω απόκριση με τον ίδιο που φέρνει το γράμμα μου. Τη μπαρούτη και τα βόλια τα έλαβα και τα εμοίρασα. Να με οικονομήσετε και στουρνάρια και αν σας περισσεύει κι άλλη μπαρούτη να μου στείλετε.

Χαιρετίσματα σε όλους πέρα και πέρα.

Ο αγαπητός σας Οδυσσεύς Ανδρούτσος

22 Μαρτίου 1821

                                                                                               ( ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ )

Αγιονόρι 2016. Οι Κομμουνιστές χθές μας έσφαζαν. Σήμερα ελέω δεξιάς μας κυβερνούν

Αισθανόμεθα  Υπόχρεοι  ως     Έλληνες  να  προσθέσουμε  στο  Ιστολόγιό  μας   το  βίντεο  με  τον  καταιγιστικό  λόγο  του   ΛΟΧΑΓΟΥ  ε.α.   ΑΡΧΗΓΟΥ
               ΑΝΔΡΕΑ   ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ      που  εκφωνήθηκε  στην  εκδήλωση   μνήμης  για  την  σφαγή  στο  Αγιονόρι   Κορινθίας  από  τους
                           ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΕΣ
   Ρεαλιστής , Ελενκτικός , Άφοβος , γνωρίζοντας  την  ουσία  της  υπόθεσης,  ομιλεί
Πύρινα  χωρίς  γραπτό  λόγο  γιατί  πολύ  απλά  τα  λόγια  έρχονται  από  μόνα  τους.
   Όντας  ο ίδιος  Κιβωτός  Πολιτικής  Γνώσεως .
   Οι  Κρυφοί  Ηγεμόνες   μας  θέλουν  μοιρασμένους  ,  τυφλούς  , κομματοποιημένους ,
βουτηγμένους  στη  φτώχια  και  τα  προβλήματα  ,  ώστε  αυτοί  ανενόχλητοι  να  προχωρούν
τις  δουλειές  τους  Εκχωρώντας  την  Χώρα  μας  στο  ξένο  Κεφάλαιο.
    Δυστυχώς   οι   Έλληνες  δεν  Ομονοούμε  να  δούμε  την  Αλήθεια  και  δεν   μαθαίνουμε  από  τα  λάθη  μας .
         
  Ας     Ακούσωμε   λοιπόν  το  λόγο  του  ΑΡΧΗΓΟΥ  
και  ας  προβληματιστούμε  με  αυτά  που  έχει  να  μας  πει......

Αποσπάσματα από το Βίο του Ήρωος Οδυσσέως Ανδρούτσου

Η ηρωική του καταγωγή και η μυστική του ανατροφή.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν ο γιος του αρματωλού Αντρούτσου Βερούση, από τις Λιβανάτες της Φθιώτιδος. Ο Αντρούτσος Βερούσης ήταν ένας από τους πιο σπουδαίους προεπαναστατικούς ήρωες και συνεργάτης του Λάμπρου Κατσώνη από τη Λιβαδειά   που αλώνιζε στο Αι γαίο του 18ου αιώνα.Ηταν τόσο ανδρείος πο λεμιστής, που είχε επιβάλει στο αρματολίκι του τη μάχη εκ του συστάδην. Είχε απαγορέψει δηλαδή τη χρήση πυροβόλων όπλων και πολεμούσε μόνο με σπάθες, ξίφη και μαχαίρια! Ο Βερούσης ήταν ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων στη προεπαναστατική Ελλάδα. Αυτό το αποδεικνύει και ο μαρτυρικός του θάνατος στην Πόλη, μετά τη σύλληψη του από τους Βενετσιάνους και την παράδοση του στην Πύλη. Βασανίστηκε και θανατώθηκε κατ' εντολή του Σουλτάνου και το σώμα του βυθίστηκε παραδειγματικά στα ανοιχτά του Βοσπόρου.

 

 

Ο γιος τού ατρόμητου Βερουση γεννιέται από την Πρεβεζιάνα Ακρίβω Ταρλαμπά, στην Ιθάκη, στο νησί του «πολυμήχανου βασιλιά» και γι' αυτό παίρνει συμβολικά το όνομα του -Οδυσσεύς- σε μυστική, ελληνορθόδοξη βάπτιση αρματωλών. Πνευμα τική του μητέρα ήταν η Μαρουδιά Κατσώνη, γυναίκα του Λάμπρου Κατσώνη.

Το βαρύγδουπο αυτό όνομα, σαν αγιασμός τον δένει σφιχτά με την ηρωική του μοίρα, που όντως φαντάζει με σύγχρονη Οδύσσεια! Το 1798, ο άλλοτε αδελφοποιτός του πατέρα του, Αλή Πασάς ο Τεπενενλής, αφού κατέλαβε την Πρέβεζα από τον Σουλτάνο, παίρνει μαζί του κατά παράκληση της μάνας του, τον μικρό Οδυσσέα στα Γιάννενα, που εκείνη την εποχή υπήρξαν τόπος πολυεθνικός και ανεξίθρησκος. Ο ίδιος τον μυεί σεβόμενος όμως την Ορθόδοξη πίστη του- και στο μοναχικό τάγμα των Μπεκτασίδων-Αλεβίδων δερβίσιδων προστατεύοντας τον από την αναγκαστική κατάταξη στους Γενίτσαρους και τον πραγματικό εξισλαμισμό του από τους Τούρκους. Μαθαίνει έτσι το αρματολίκι στη σπουδαία «σχολή» του Πασά και γίνεται από μικρή ηλικία ο κορυφαίος της σωματο φυλακής του.

Ο Οδυσσέας, αψύς, περήφανος και μοναδικός γεννιέται και μεγαλώνει για να παίξει κυρίαρχο ρόλο τα επόμενα χρόνια στον κρίσιμο, γεωπολιτικό χώρο των νοτίων Βαλκα νίων του 19ου αιώνα. Σε μια συνηθισμένη διένεξη του με τους αξιωματούχους του Αλή, πυροβολεί τον αρχιαστυνόμο Ταχήρ Αμπάζη και αφού τελικό δικαιώνεται από τον Πασά, διορίζεται οπλαρχηγός στην πατρίδα του, την Ανατολική Στερεά, με αποστολή να επιβάλει την τάξη εξολοθρεύοντας τους κλέφτες.

Ο Ανδρούτσος όμως αποφεύγει διπλωμα τικά τη σύγκρουση του με την κλεφτουριά που τη θεωρεί προστάτιδα του λαού και συ νεργάζεται μαζί της καταδιώκοντας τους κοτσαμπάσηδες και όσους καταπίεζαν τους φτωχούς αγρότες της περιφέρειας. Η επιτυ χημένη διπλωματία του Οδυσσέα ικανοποιεί τον Πασά που τον παντρεύει με την κόρη του επιφανή Ηπειρώτη Χρήστου Καρέλη, Ελένη, δίνοντας του για προίκα την οπλαρχηγία της Λιβαδειάς , και μέρος από τον μεγάλο θησαυρό του , καθώς επίσης επιβάλλει και στους εύπορους κατοίκους της περιοχής να προσφέρουν και αυτοί πλούσια δώρα στο ζευγάρι για τη στρατιωτική προστασία τους.

 

 Μύηση Οδυσσέα Aνδρούτσου στη Φιλική Εταιρεία

Διδάσκαλός του εκεί υπήρξε ο διάσημος Ψαλλίδας, που τον έκανε ν’ αποκτήσει πλέον φωτισμένη συνείδηση του Ελληνισμού και τον μύησε στην Φιλική Εταιρεία. Παράλληλα διδάχθηκε την πανουργία, την σκληρότητα και την καχυποψία που επικρατούσε στο σαράι. Έμαθε επίσης να είναι ανελέητος στους εχθρούς του. Ποτέ δεν είχε πάψει να δείχνει συμπόνια για τον φτωχό λαό και περιφρόνηση στους κοτζαμπάσηδες και στους παπάδες. 

Πάνω απ’ όλα όμως ήταν πατριώτης σύμφωνα με τους όρκους που είχε δώσει κατά την εισδοχή του στην Φιλική Εταιρεία. Ο σκοπός της ζωής του υπήρξε η λευτεριά του γένους σε ένα κράτος πραγματικά δημοκρατικό. Αν οι κοτζαμπάσηδες θα ήθελαν να ακολουθήσουν θα ήταν δεκτοί, αλλιώς θα γίνονταν στόχοι γι’ αυτόν όπως και οι Τούρκοι. Το δημοτικό τραγούδι μελοποίησε την ακατάπαυστη πάλη του λαϊκού αγωνιστή κατά των πλουσίων: 

«Προς σας άρχοντες της Λειβαδιάς προς σας κοτζαμπασήδες, γρήγορα το μουρασελέ λουφέ στα παληκάρια. Βάζω φωτιά στην χώρα σας και καίω τα σαράγια, καπνίζω τις κυράδες σας και τις αρχόντισσές σας».  

 

 

                                                                                                         ( ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ )

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΜΕΩΣ

 
   Ξεκινήσαμε  σήμερα (1/3/2017)  την  δημιουργία  και  λειτουργία  της  ιστοσελίδας   του  τομέως

ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ

   Σκοπός   μας   η   συμμετοχή  μας   και   η   ζωντανή   παρουσία    μας   στα πολιτιστικά και κοινωνικά    δρώμενα   του   τόπου   μας.

                     Οι   καιροί   δύσκολοι  και   πονηροί 
                                  Η   ΧΩΡΑ   ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ

   Το   μόνο   που  θέλουμε  με   την   βοήθεια   του   ΣΥΛΛΟΓΟΥ   ΛΑ.ΚΙ.Π.ΑΤΤΙΚΗΣ 

Του   Αρχηγού  Λοχαγού ε.α.  ΑΝΔΡΕΑ  ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ   καθώς   και  του   συναγωνιστού    ΔΑΣΚΑΛΟΥ

ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ   ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ   να  δηλώνουμε   την   παρουσία   μας   "επί   των   Επάλξεων",

με   σκοπό   την   γνωστοποίηση   της    Εθνικιστικής   παρουσίας   μας.

ΤΟΜΕΥΣ                                 ΛΑ.ΚΙ.Π.. ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ                         ΟΔΥΣΣΕΥΣ    ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ