Όταν ο Κλάρας έμπαινε στους Γαργαλιάνους, από τη συνοικία
του Άγιου Σπυρίδωνα, είδε κάποιους αντάρτες του να στήνουν στον τοίχο
αιχμαλώτους, έτοιμοι να τούς εκτελέσουν. Σταμάτησε το άλογό του, και τους
φώναξε: «Συναγωνιστές, οικονομία στις σφαίρες. Μαχαίρι!».
***
(Μαρτυρία Ρένας Κατσίβελα)
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του Άρη Βελουχιώτη στο σπίτι
μας, συνέβη και ένα φοβερό γεγονός με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Η κρεββατοκάμαρα
των γονέων μου, που χρησιμοποιούσε ο Άρης, είναι απέναντι στο κεντρικό πάρκο της
πόλεως (Γαργαλιάνοι), που τότε ήταν ακάλυπτος χώρος, στον οποίον γινόταν κάθε
χρόνο το μεγάλο εμπορικό πανηγύρι. Βλέπει επίσης στον κεντρικό δρόμο της πόλεως
που συνδέει την πλατεία με το Γυμνάσιο. Φαίνεται ότι ο Άρης ήταν στο παράθυρο
και τράβηξαν την προσοχή του οι παρακλήσεις και τα κλάματα ενός νεαρού παιδιού
κάτω στο δρόμο. Ένας αντάρτης το οδηγούσε με την βία στο Γυμνάσιο, το οποίο ο
ΕΛΑΣ χρησιμοποιούσε ως κρατητήριο.
Διέταξε τον αντάρτη να ανεβάσει το παιδί επάνω στο σπίτι
μας, και ο Άρης πήγε και τους συνάντησε στο μέσο της εσωτερικής σκάλας. Ρώτησε
τον αντάρτη γιατί είχε συλλάβει το παιδί και εκείνος του είπε ότι ήταν
ταγματασφαλίτης. Το παιδί παρακαλούσε ακόμη να το αφήσουν, και έλεγε ότι δεν
είχε κάνει τίποτε. Όταν είδε την μεγαλύτερη αδελφή μου, Αδαμαντία, που πήγαινε
εκείνη την στιγμή να κατέβει την σκάλα, άρχισε να την παρακαλεί και εκείνη να
τον βοηθήσει: «Δεσποινίς, πέστε τους ότι είμαι καλό παιδί! Πέστε τους ότι
είμαι καλό παιδί! Πέστε τους ότι δεν έχω κάνει τίποτε!».
Ο Άρης άρπαξε το κεφάλι του παιδιού από τα μαλλιά, το
στήριξε στο γόνατό του, και του έκοψε τον λαιμό. Στην συνεχεία to πέταξε κάτω
στην σκάλα και με κλωτσιές το έβγαλε στο πεζοδρόμιο. Όταν βγήκε κι αυτός στο
πεζοδρόμιο, πάτησε με τις μπότες του το κεφάλι του παιδιού. Το όνομα του νεαρού
παιδιού ήταν Πολύβιος-Διομήδης Αναστόπουλος...
***
(Μαρτυρία Χαραλαμπίας Δεληγιάννη)
Στην πλατεία των Γαργαλιάνων είναι και το σπίτι του
Κοκκώνη. Αυτός είχε ένα μοναχοπαίδι και του το σφάξανε. Στο μπαλκόνι αυτού του
σπιτιού ανέβηκε ο Σημίτης* μετά τη μάχη και μίλησε στον κόσμο για τη «λευτεριά».
Μιλούσε για τη λευτεριά, την ώρα που η πλατεία και ο δρόμος εκεί, ήταν γεμάτοι
αίμα!
[* (σ.σ.) Πατέρας του μετέπειτα πρωθυπουργού, Κώστα
Σημίτη.]
***
Την 27η Σεπτεμβρίου 1944, χιλιάδες Πυλίων και κατοίκων της
περιοχής, συγκεντρώθηκαν από το ΕΑΜ/ΚΚΕ στην κεντρική πλατεία για να
«γιορτάσουν» την 3η επέτειο του ΕΑΜ, αλλά και τη νίκη κατά της «αντίδρασης» που
είχε συντελεστεί στη Μεσσηνία. Πρώτα τελέσθηκε δοξολογία, και μετά εκφωνήθηκαν
λόγοι από στελέχη του ΕΑΜ/ΚΚΕ. Μίλησαν, ο εθνοσύμβουλος ΕΑΜ Πυλίας Βασίλης
Κανελλόπουλος, ο Τάσος Κουλαμπάς, και ο Στέλιος Διακουμογιαννόπουλος (ο
επονομαζόμενος Κουλός).
Όλες οι ομιλίες ήταν εμπρηστικές, γεμάτες μίσος και
φανατισμό, αλλά εκείνος ο οποίος κατηγορήθηκε ακόμη και από τους ομοϊδεάτες του
ότι προξένησε τη μεγαλύτερη έξαψη ήταν ο τελευταίος.
«Οι προδότες, τα σκουλήκια της αντίδρασης, θα τιμωρηθούν
χωρίς οίκτο από τον λαό!», φώναζε ο Διακουμογιαννόπουλος.
Το γεγονός είναι ότι οι ομιλίες αυτές άναψαν τα αίματα των
φανατικών κομμουνιστών και οι πρώτες φωνές που ζητούσαν εκδίκηση ακούστηκαν από
το πλήθος: «Θάνατος! Θάνατος στους προδότες!».
Το κτήριο που κρατούνταν οι 21 κρατούμενοι που είχαν
απομείνει, ήταν απέναντι από την άκρη της πλατείας.
Όσο διαρκούσε ακόμη η ομιλία του Διακουμογιαννόπουλου, μια
ομάδα από το πλήθος, με επικεφαλής τον Χρήστο Σταθόπουλο, κινήθηκε προς το
κτήριο με τους φυλακισμένους.* Μερικοί μπήκαν στο κτήριο και ανέβηκαν στο
δεύτερο πάτωμα που ήταν τα 21 άτομα, ενώ οι υπόλοιποι που παρέμειναν έξω
συνέχιζαν να θορυβούν. Αυτοί που μπήκαν μέσα, λύντσαραν τους 21 κρατουμένους. Ο
όχλος έξω από το κτήριο ζητούσε αποδείξεις για τον θάνατό τους. Δεν τους
αρκούσαν οι φρικιαστικές κραυγές που ακούγονταν από τα θύματα που
κατακρεουργούνταν. Για απόδειξη λοιπόν, οι εκτελεστές πέταξαν απ' το παράθυρο
και το μπαλκόνι, 3 από τα νεκρά σώματα στο δρόμο: Των γιατρών Ιωάννη Θεριού και
Γεωργίου Λαμπρακόπουλου, και του συμβολαιογράφου Αδάμ
Στασινόπουλου.
Οι δολοφόνοι εν συνεχεία κατέβηκαν από το κτίριο. Καθάρισαν
τα μαχαίρια τους και τα χέρια τους από τα αίματα σε παραπλήσια βρύση, σε θέα
όλων των συγκεντρωμένων, και βέβαια των κομμουνιστών ηγετών της συγκέντρωσης. Τα
πτώματα των θυμάτων, που εν τω μεταξύ είχαν ξεγυμνωθεί, φορτώθηκαν σε κάρα και
ρίχτηκαν σ' έναν λάκκο στο Κάστρο.
[* (σ.σ.) Για την ακρίβεια, ο ίδιος ο Διακουμογιαννόπουλος
υπέδειξε στον αφηνιασμένο όχλο που ζητούσε την κεφαλή τους επί πίνακι, που
βρίσκονταν κλεισμένοι οι κρατούμενοι.]
***
Την 16η Νοεμβρίου 1955, η εφημερίδα «ΣΗΜΑΙΑ» της Καλαμάτας,
δημοσίευσε έναν φρικιαστικό διάλογο με τίτλο «ΜΗ ΜΕ ΛΕΡΩΣΕΙΣ». Η εφημερίδα
ανέφερε ότι ο διάλογος είχε γίνει στον χώρο της εκτέλεσης, στη Βέργα, μεταξύ του
μελλοθάνατου γιατρού Αντώνη Πυλιώτη και του εκτελεστού του από τους
Γαργαλιάνους. Ήταν αυτός που τον είχε συλλάβει στους Γαργαλιάνους, και του είχε
πάρει αμέσως τα παπούτσια του.
Ο γιατρός υπενθύμισε στον εκτελεστή του τις υπηρεσίες που
είχε επανειλημμένα προσφέρει στην οικογένειά του αφιλοκερδώς, και του ζήτησε να
του χαρίσει τη ζωή. Σε απάντηση, εκείνος τον ειρωνεύτηκε, λέγοντας ότι θα του
κάνει τη χάρη να τον σφάξει τελευταίο. Τότε, ο μελλοθάνατος του ζήτησε
τουλάχιστον να μην χρησιμοποιήσει το μαχαίρι, αλλά να τον
πυροβολήσει.
Σ' αυτή την παράκληση του μελλοθάνατου γιατρού, ο
εκτελεστής τον διαβεβαίωσε ότι δεν θα υπέφερε, διότι το μαχαίρι του ήταν...γλυκό
σαν μέλι. Όταν δε ήρθε η ώρα της σφαγής του, τον διέταξε να αλλάξει τη θέση του
σώματος του για να «μην τον λερώσει» με το αίμα του!
(«Ματωμένες μνήμες» - Ιωάννης Μπουγάς)
