Η ΝΕΑ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ - ΛΟΧΑΓΟΥ ε.α. ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Μητροπολιτης Φλωρινης ΑυγουστινοςΚαντιώτης.

ΟΛΑ  ΑΥΤΑ  ΤΟ   ΕΤΟΣ  1990 . . . . . . . .

· Aν δεν προσεξουμε, οπως εχουμε προσφυγες απο την Βορεια Ηπειρο, οπως εχουμε προσφυγες απο τον Ποντο, απο την Mικρα Aσια, απο την Θρακη… & απο την Kυπρο ακομη, θα εχουμε προσφυγες & απο την Δυτικη Mακεδονια. Tα συνορα μας θελουν να τα κατεβασουν κατω στην Mελουνα…

ΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ

ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Θέλω να σας πω ότι πάνω στη Φλώρινα έχουμε ένα πολύ καυτό θέμα. Kαι είναι καυτό θέμα, γιατί δεν είμαστε απλώς Xριστιανοί, είμεθα και Έλληνες και μέσα στην καρδιά μας, καίει η φλόγα της πίστεως και της αγάπης προς την πατρίδα. Eκεί, λοιπόν, κοντά στα σύνορα που

είμεθα, γειτονεύομε με τα Σκόπια και τὴν Aλβανία, 10 χιλιόμετρα ἀπέχουμε. Ἐκεί τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια άγρια προπαγάνδα και αυτό ονομάζεται προπαγάνδα των Σκοπίων. Kέντρο της προπαγάνδας αυτής είναι τα Σκόπια. Aυτοί μισούν θανάσιμα την Eλλάδα. Κυκλοφόρησαν μέσα στην περιφέρειά μας, προ ημερών, χιλιάδες καρποστάλ, που εικονίζουν την Mακεδονία μας να αποσπάται από την αγκαλιά της Eλλάδος και γίνεται ένα νέον Σλαβικό κράτος, με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη μας και το Άγιον Όρος (τὸ ἀπόσπασμα της ὁμιλίας εἶναι ἀπὸ τις 2.12.1990, στῆν Πτολεμαΐδα).
Κάνουν προπαγάνδα άγρια. Φωνάζουν και ωρύονται εναντίον της πατρίδος μας και κέντρο της Προπαγάνδας δεν είναι μόνον τα Σκόπια, είναι η Mελβούρνη, είναι το Tορόντο. Eκεί μαζεύτηκαν όλοι οι ανθέλληνες και πολεμούν την αιώνια μας Πατρίδα. Ἔχουν σύνθημα· «Kάτω τα σύνορα της Eλλάδος». Εάν δεν προσέξουμε, εγώ ο γέρων επίσκοπος που υπηρετώ τόσα χρόνια την πατρίδα, προφητεύω και λέγω· Όπως έχομε πρόσφυγας από την Aλβανία, όπως έχομε πρόσφυγας από τον Πόντο, όπως έχομε πρόσφυγας από την Mικρά Aσία, όπως έχομε πρόσφυγας από την Θράκη, όπως έχομε πρόσφυγας απ’ άλλα μέρη και από την Kύπρο ακόμη, θα προστεθούν πρόσφυγες και εκ Δυτικής Mακεδονίας… Tα σύνορά μας θέλουν να τα κατεβάσουν κάτω στην Mελούνα και φωνάζουν· «Kάτω τα σύνορα»….

augoustinos-kantiotis.gr 

Λαθρομετανάστες στα χωριά του Πωγωνίου: Οι διακινητές τους περνούν στην αλβανία και οι αλβανοί τους στέλνουν πίσω!

Μετά το Αιγαίο και τον Έβρο και στα Ελληνοαλβανικά σύνορα η κατάσταση με την λαθρομετανάστευση είναι εκρηκτική. Αλβανοί λαθροδιακινητές εξαπατούν λαθρομετανάστες από τη Συρία, το Ιράκ, την Αλγερία, το Μαρόκο κλπ., υποσχόμενοι ότι θα τους περάσουν στα Σκόπια, την Ιταλία κλπ.
Οι λαθρομετανάστες αυτοί είναι εφοδιασμένοι με έγγραφα από το Ελληνικό κράτος και προέρχονται συνήθως από τα hot spot. Αφού τους πάρουν τα χρήματα, τους περνούν στο αλβανικό έδαφος από αφύλακτα σημεία της μεθορίου. Περιπλανώμενοι στο άγνωστο αλβανικό έδαφος, οι λαθρομετανάστες πέφτουν πάνω σε αλβανούς αστυνομικούς, οι οποίοι αφού τους ξυλοφορτώνουν τις περισσότερες φορές, τους στέλνουν πίσω στην Ελλάδα, όχι από την Κακαβιά, αλλά από διάφορα αφρούρητα περάσματα των συνόρων.
Πιθανότατα υπάρχει συνεννόηση μεταξύ αλβανών λαθροδιακινητών και αλβανών αστυνομικών, που ενημερώνονται για την είσοδο των λαθρομεταναστών στην γειτονική χώρα. Ως γνωστόν, Στρατός δεν υπάρχει στα ελληνοαλβανικά σύνορα από το 2009 (κυβέρνηση Καραμανλή) και οι βαρύγδουπες εξαγγελίες του Καμμένου το 2015 για άμεση επάνδρωση των ακριτικών φυλακίων στο Πωγώνι δεν έχουν υλοποιηθεί τρία χρόνια μετά (ευτυχώς επρόκειτο για άμεση επάνδρωση…).
Οι κάτοικοι των χωριών που πραγματικά φυλάνε Θερμοπύλες, είναι αγανακτισμένοι από την κρατική αδιαφορία. Αντί να τους προστατεύσει από τους αλβανούς λαθρομετανάστες, η Πολιτεία τους στέλνει και ασιάτες, αφρικανούς κλπ. λαθρομετανάστες.
Η ανησυχία και η αγωνία των κατοίκων για το πού μπορούν να οδηγηθούν οι απελπισμένοι αυτοί μετανάστες, είναι εύλογη και έκδηλη, καθώς οι αντοχές και η υπομονή των ακριτών του Πωγωνίου έχουν εξαντληθεί εδώ και καιρό. Οι αλβανοί, για μια ακόμη φορά, δείχνουν το ποιόν τους και φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν πρέπει και δεν μπορούμε να τους εμπιστευόμαστε.
Το να περιμένουμε, όμως, να δοθεί λύση από μια κυβέρνηση η οποία αντιμετωπίζει την λαθρομετανάστευση ως όχι κάτι το παράνομο και παραβατικό, αλλά ως θετική προοπτική για το μέλλον της Χώρας, ισοδυναμεί με το να έχουμε απαίτηση απ’ αυτήν την κυβέρνηση να έχει Εθνικές και Κοινωνικές ευαισθησίες υπέρ των Ελλήνων το Γένος…

ΕΙΣΠΡΑΤΟΥΝ  ΟΙ Μ.Κ.Ο.  ΚΑΙ  ΤΑ  HOT- SPOT , TA  ΠΟΣΑ ΠΟΥ  ΑΝΑΛΟΓΟΥΝ ,  ΤΟΥΣ  < ΞΑΠΟΣΤΕΛΝΟΥΝ > , ΚΑΙ   ΚΑΤΟΠΙΝ  ΟΙ  ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΟΙ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΑΛΒΑΝΙΚΗ 
< ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ  > ΤΟΥΣ  ΞΑΝΑΒΑΖΟΥΝ  ΣΤΗ  ΧΩΡΑ ,  ΚΑΙ  ΞΑΝΑ  ΧΑΡΤΙΑ ,  ΚΑΙ  ΞΑΝΑ  ΛΕΦΤΑ .  .  .  .  .  .  . .  .  .

ΑΥΤΕΣ   ΕΙΝΑΙ  BUSINESS   .

O MEΓΑΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΗΣ 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ - ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ

 


Για τους «πολλούς» της σημερινής κατάστασης της ασυδοκρατίας, της άκρατης ελευθερίας χωρίς συνέπειες σε ότι και αν πράττει κάποιος, της αθείας, της οικομικής εξαθλίωσης, της οικογενειακής διάλυσης, της πολιτισμικής ένδοιας και του εξευτελισμού της ανθρώπινης φύσης, την περίοδο τέλος της δήθεν «Ευρωπαϊκής προοπτικής» που αποδίδει σε δέκα οικογένειες και ο υπόλοιπος λαός πεινάει και έχει σταματήσει να ονειρεύεται, η προσωπικότητα του Ιωάννου Μεταξά, έχει συνδεθεί και αυτό όχι αναίτια, με τα «φασιστικά» κινήματα της Ευρώπης του μεσοπολέμου.

-

Ουδείς σχεδόν, αναφέρεται στην γενικότερη εικόνα του Ιωάννη Μεταξά, ενός ανθρώπου ο οποίος διέθετε μιάν πολυσχιδή προσωπικότητα, ενός στρατιωτικού ηγέτου, ενός πολιτικού ανδρός, ενός άριστου οικογενειάρχη και ενός ανθρώπου των γραμμάτων και των τεχνών.

Τούτη η παρανόησις δεν γίνεται τυχαία.

Το σημερινό μας πολιτικό κατεστημένο απεχθάνεται ως ο έξω από εδώ το λιβάνι, τις αναγκαστικές συγκρίσεις με προσωπικότητες παγκοσμίου επιπέδου ως αυτή του Εθνάρχη Μεταξά.

 -

Και τις αποφεύγειεπιμελώς, αποκρύπτοντας από τον λαό ή ακόμη χειρότερο διαστρεβλώνοντας την πορεία και την εξέλιξη αυτού του ανθρώπου, ο οποίος έμελε να γράψει για ακόμη μια φορά το όνομα της Ελλάδος με χρυσά γράμματα στονμαυροπίνακα της παγκόσμιας ιστορίας.

-

Η μελέτη της προσωπικότητας του Ιωάννη Μεταξά δεν είναι ζήτημα απλόν.

Για να φτάσει κανείς μέσα στην νύκτα να πεί εκείνο το ιστορικό «ΟΧΙ» ενάντια σε δύο επί της ουσίας αυτοκρατορίες ανίκητες έως τότε, σημαίνει πάρα πολλά για την ποιότητα και το ήθος του ίδιου του ανδρός και είναι απόλυτα λάθος να πιστεύσει κάποιος πως τούτο το «ΟΧΙ» ελέχθη τυχαίως ή ελέχθη λόγω συγκεκριμένων γεωπολιτικών συνθηκών και συνεννοήσεων.

-

Υπήρξε επί τετραετίαν σαφής ο προσανατολισμός της χώρας προς την αναπόφευκτη πολεμική εμπλοκή και αυτός θεωρώ κατ’ ουσίαν πως ήτο και ο βασικός λόγος της εγκαθίδρυσης του καθεστώτος της τετάρτης Αυγούστου 1936, να προετοιμασθεί ο λαός εν ομοψυχία και με ηθικόν ακμαιότατον, για ότι επρόκειτο να συμβεί και που ήτο ζήτημα χρόνου πλέον, χρόνου όμως τον οποίον ουδείς σχεδόν εγνώριζε επακριβώς.

-

Πέρα όμως από εκείνη την ιστορική στιγμή, η σημερινή μου αναφορά έχει άλλον λόγο και χαρακτήρα.

Ο Ιωάννης Μεταξάς υπήρξε ένας ευπατρίδης πολιτικός και στρατιωτικός ανήρ , έτσι σημαντικό μέρος της προσωπικότητας του περιέκλειε και την τάση του προς την φιλομάθειαν, την εξαιρετικήν του αγάπη προς τις τέχνες και τα γράμματα τα οποία εβοήθησε κατά το δυνατόν για όσο διάστημα ευρίσκετο είς τα πράγματα της εξουσίας, αναπτύσσοντας συνάμα το σώμα και το πνεύμα αλλά και το ήθος της νεολαίας και υποστηρίζοντας την σαφή ανάγκη για έναν «τρίτο Ελληνικόν πολιτισμόν», ήτοι τον συγκερασμό του αρχαίου και Βυζαντινού μας παρελθόντος σε μιά «Τρίτη ευκαιρία» για την Ελλάδα.

-

Το ιδεολόγημα περί «Γ Ελληνικού Πολιτισμού» δεν ήταν απλώς μια θεωρία προς στήριξη του καθεστώτος όπως αναιδώς υποστηρίζεται από τους εχθρούς της Μεταξικής εθνοκοινωνικής επαναστάσεως, αλλά κάτι πολύ βαθιά ριζωμένο εντός της διανοίας του Ι.Μ. το οποίον και προσπάθησε να μεταδώσει καιστους υπόλοιπους.

-

Τεράστιο επίτευγμα προς αυτήν την κατεύθυνση, υπήρξε η ίδρυση της Εθνικής Οργανώσεως Νεολαίας είς την οποίαν και προτίθεμαι να αναφερθώ είς το άρθρον μου της Κυριακής.

Η Ε.Ο.Ν. πραγματικά αποτέλεσε τον στυλοβάτη του έπους του 1940 έχοντας στις γραμμές τις ανθρώπους οι οποίοι επίστευαν είς έναν μεγάλον σκοπό και είς πλειάδα από ιδανικά με κύριο το τρίπτυχο το σήμερα θεωρούμενο ως «παλαιομοδίτικο» του ΠΑΤΡΙΣ– ΘΡΗΣΚΕΙΑ- ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

Μα για την Ε.Ο.Ν. θα αναφερθώ την Κυριακή ως προανέφερα.

-

Άλλες προσπάθειες προς στήριξη του Πολιτισμού, των γραμμάτων και των τεχνών καθώς και της Παιδείας γενικότερα, παρατηρεί κάποιος στα έργα ης «4ης Αυγούστου».

Πιο συγκεκριμένα επί εκείνης της ιστορικής περιόδου, ιδρύθηκε η «Στέγη των γραμμάτων και των τεχνών», οι φοιτητικές εστίες, ο οργανισμός εκδόσεως σχολικών βιβλίων, κατασκευάστηκαν 35 νέες εγκαταστάσεις παιδικών εξοχών, ιδρύθηκαν και λειτούργησαν παιδικά αναρρωτήρια, εγκαινιάστηκε η πρώτη καλλιτεχνική έκθεση στο Ζάππειον, αξιοποιήθηκαν και διαφημίστηκαν στο εξωτερικό οι αρχαιολογικοί μας χώροι, καθορίστηκαν τουριστικές ζώνες σε είκοσι έξι πόλεις, συνεστήθη η τουριστική αστυνομία, κατασκευάστηκαν ξενοδοχεία κ.α.

-

Κλείνοντας την αναφορά μου αυτή σε αυτό το άγνωστο σχετικά κομμάτι του καθεστώτος της «4ης Αυγούστου» και την συνεισφορά του στον Πολιτισμό, θα αφήσω τον ίδιο τον Ιωάννη Μεταξά να ομιλήσει αντιγράφοντας αυτούσια τα λόγια του περί των πιστεύω του για την πορεία της χώρας.

Αυτό το κομμάτι το αφιερώνω εξαιρετικώς στα σκύβαλα και τους θιασώτες της δήθεν «Ευρωπαϊκής προοπτικής» που ζητιανεύουν δανεικά ολοένα καταβυθίζοντας την χώρα προκειμένου να διάγουν βίον εξαίρετον αυτοί και οι ημέτεροι των, ενώ ο υπόλοιπος Ελληνικός λαός πεινάει διότι «δεν γίνεται αλλιώς, λόγω ανωτέρας βίας», ως αναιδώς υποστηρίζουν.

«Θέλομεν να κάμωμεν πολιτισμόν Ελληνικόν.

Δεν θέλομεν τους ξένους πολιτισμούς. Θέλομεν ιδικόν μας πολιτισμόν, τον οποίον να τον ωθήσωμεν και να τον κάμωμεν ανώτερον από όλους τους πολιτισμούς, εις την άκρην αυτήν της Ευρώπης.

Θέλομεν ευημερίαν οικονομικήν.

Θέλομεν αυτήν την γήν, αυτήν την πολύτιμον γήν, θέλομεν να την κάμωμεν να παράγη, να γίνη περιβόλι, όπως ημπορεί να γίνει μιαν ημέραν ένα πλούσιον περιβόλι, ώστε οι άνθρωποι οι οποίοι ζούν εις τα χώματα αυτά να αισθανθούν ότι είναι ευτυχισμένοι» 

– Ιωάννης Μεταξάς.

Η Μάχη Κιλκίς – Λαχανά .

Η φονικότερη μάχη των Βαλκανικών Πολέμων ήταν αυτή που διεξήχθη επί τρία 24ωρα στο Κιλκίς και τον Λαχανά(19-21 Ιουνίου 1913). Η σημασία της δεν περιορίζεται μονάχα στην απελευθέρωση της περιοχής. Η έκβαση αυτής της μάχης έκρινε, σε μεγάλο ποσοστό, τους διεθνείς συσχετισμούς, τα σύγχρονα γεωγραφικά όρια και τις συνθήκες που ακολούθησαν.

Εφοδος ελληνικής διμοιρίας πεζικού κατά των βουλγαρικών θέσεων, με εφ’ όπλου λόγχη, στη μάχη του Κιλκίς Επίσης, τα όσα «ανορθόδοξα» συνέβησαν, σύμφωνα με τις γνωστές στρατιωτικές τακτικές της εποχής, έκαναν αυτήν τη στρατιωτική επιχείρηση να αποκτήσει διαχρονική αξία για μελέτη, σε στρατιωτικές σχολές της Ελλάδας και του εξωτερικού, από τότε μέχρι και σήμερα…
Οι ειδικές συνθήκες
Η απελευθέρωση του Κιλκίς είναι στενά συνδεδεμένη με τη ΙΙ Μεραρχία. Τη μοναδική που εξαπέλυσε νυχτερινή αιφνιδιαστική επίθεση στις 21 Ιουνίου και 6 ώρες μετά είχε καταφέρει τη διάσπαση του βουλγαρικού στρατεύματος.
Λίγα 24ωρα πριν, ο διοικητής της είχε πετύχει την εκκαθάριση της Θεσσαλονίκης από τους Βούλγαρους με το σχέδιο που είχε εκπονήσει για την αντιμετώπιση της βουλγαρικής φρουράς της πόλης και άρχισε να το εφαρμόζει αμέσως μετά την έγκρισή του από το Γενικό Στρατηγείο και την απροειδοποίητη επίθεση του βουλγαρικού στρατού, χωρίς να έχει προηγηθεί κήρυξη πολέμου.
Αϋπνοι και εξαντλημένοι, οι Ελληνες μαχητές μετακινούνται αμέσως προς το μέτωπο του Κιλκίς. Εκεί οι Βούλγαροι έχουν ήδη κατασκευάσει σημαντικά οχυρωματικά έργα. Η περιοχή είναι ιδανική για όποιον έχει προηγηθεί. Το πεδίο είναι εντελώς ανοιχτό και προσφέρει τέλεια παρατήρηση και τομείς για να αναπτυχθεί το πυροβολικό.
Οι Βούλγαροι το έχουν εξασφαλίσει και μπορούν να ελέγξουν τις Σέρρες, το Σιδηρόκαστρο, τη Δοϊράνη και τις γέφυρες του ποταμού Στρυμόνα. Παράλληλα ανεφοδιάζονται και αποσύρονται εξίσου εύκολα.
Αντίθετα, όλα όσα ακολούθησαν στον τρόπο που τα ελληνικά στρατεύματα οργανώθηκαν και έδρασαν για να αντιμετωπίσουν τη βουλγαρική διάταξη δεν προμήνυαν τη σημαντική νίκη, που τελικά πέτυχαν.

Επιγραμματικά και σύμφωνα με το ιστορικό της μάχης οι συνθήκες ήταν οι εξής:
Το Γενικό Στρατηγείο απείχε πολύ από τα πεδία της μάχης. Η αλληλογραφία και η αντίδραση στις εξελίξεις δεν ήταν άμεση. Κάθε μεραρχία ενεργούσε μόνο σε συνεννόηση με το Γενικό Στρατηγείο και όχι σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες.
Ο διοικητής της ΙΙ Μεραρχίας Πεζικού Κωνσταντίνος ΚαλλάρηςΤο Γενικό Στρατηγείο είχε την απ’ ευθείας διοίκηση των 8 μεραρχιών και αποκτούσε εικόνα της κατάστασης μόνο τις απογευματινές ώρες, που έφταναν οι αναφορές των μεράρχων. Επρεπε να τις μελετήσει, να τις συνδυάσει και να αποστείλει τις εντολές.
Οι εντολές… έπρεπε και να αποκρυπτογραφηθούν, αλλά αυτό δεν ήταν πάντα εφικτό, όπως συνέβη με την εντολή που έλαβε η ΙΙ Μεραρχία, η οποία τελικά κινήθηκε με πρωτοβουλία του διοικητή της και πέτυχε την απελευθέρωση του Κιλκίς.
Τέλος, ειδικά σε αυτήν τη μάχη οι εντολές δεν προέβλεπαν εφεδρείες, κυκλωτικές ενέργειες, άρα και ελιγμούς…
Κατά μέτωπο και με τη λόγχη έπρεπε να αντιμετωπιστεί ο εχθρός .
Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι αμέσως μετά τη λήξη των Βαλκανικών Πολέμων συγκροτήθηκαν, για πρώτη φορά, στην Ελλάδα και τα Σώματα Στρατού. Παρ’ όλ’ αυτά επετεύχθη το ακατόρθωτο και με… ανορθόδοξο τρόπο.
Ο ελληνικός στρατός έτρεψε σε φυγή τα στρατεύματα των πρώην συμμάχων. Είναι 3.30 π.μ. και η ΙΙ Μεραρχία με διαταγή του Κ. Καλλάρη διασπά σε 6 ώρες τα οχυρά του εχθρού.
Ο δεκανέας Λινάρδος
Ένα από τα σημαντικά… παραλειπόμενα της Μάχης Κιλκίς – Λαχανά είναι ότι σε αυτή διακρίθηκε για τον ηρωισμό του και πήρε το βαθμό ο νεότερος υπαξιωματικός στην ιστορία των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ο Γεράσιμος Ραυτόπουλος.
Ο ανήλικος που αν και το μπόι του δεν ξεπερνούσε τα 140-150 εκατοστά, εντούτοις διέθετε τόσο θάρρος και τσαγανό που εξέπληξε τους πάντες.
Ο Γεράσιμος Ραυτόπουλος γεννήθηκε το 1900 στο Φισκάρδο της Κεφαλονιάς. Την περίοδο δηλαδή που η Ελλάδα προσπαθούσε να βρει την ταυτότητά της. Προσπαθούσε να ορθοποδήσει οικονομικά, προσπαθούσε να συνέλθει από το ηχηρό χαστούκι του «ατυχούς πολέμου» του 1897 και την ταπεινωτική ήττα από το στρατό του Σουλτάνου.
Στα 12 του ο Ραυτόπουλος έφυγε από το νησί του για να καταταγεί εθελοντικά στο πεζικό. Ήδη έχει ξεσπάσει ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος κατά των Οθωμανών και η χώρα έχει ανάγκη από στρατιώτες.
Έφτασε στον Πειραιά και πήγε αμέσως στο στρατολογικό γραφείο. Εκεί, οι στρατολόγοι στην αρχή ίσως να γέλασαν ειρωνικά. «Επ, μικρέ, τι κάνεις εσύ εδώ;» του είπαν και πρόσθεσαν:
«Πήγαινε στο σπίτι σου, ο πόλεμος είναι για άνδρες. Έχεις χρόνια ακόμη».
Ο Γεράσιμος όμως δεν πτοήθηκε. Βγήκε από το κτίριο και πήγε αμέσως στο σταθμό των τρένων, που γεμάτα φαντάρους και εφόδια έφευγαν για το μέτωπο.
Το μικρό του κορμί τον βοήθησε να μη γίνει αντιληπτός από τους φρουρούς και σε μια στιγμή χαλαρότητάς τους, ο μικρός πέρασε κάτω από τα μάτια τους και μπήκε σε ένα βαγόνι γεμάτο στρατιώτες.
Προορισμός του, η Λάρισα και το 18ο Σύνταγμα της 6ης Μεραρχίας. Μόλις παρουσιάστηκε στο διοικητή, εκείνος γέλασε αλλά τελικά τον πήρε ως «παιδί του Συντάγματος». Ο ρόλος του θα ήταν διακοσμητικός, κάτι σαν τη μασκότ του Συντάγματος.
Όμως ο μικρός είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του. Το βάπτισμα του πυρός το πήρε στη μάχη της Ελασσόνας.
Όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό με αυτόν το 12χρονο σατανά που πολέμησε λυσσασμένα και συμπεριφερόταν στη μάχη σαν έμπειρος στρατιώτης. Και όχι μόνο αυτό, έγινε μάλιστα και κάτοχος ενός λαφύρου.
Επόμενη μάχη το Σαραντάπορο.
Ο Γεράσιμος Ραυτόπουλος πολέμησε με περισσότερη λύσσα και ορμή ώστε ο διοικητής του, μπροστά σε αυτό το μικρό γίγαντα, έμεινε άφωνος. Του έδωσε μάλιστα να έχει ένα Manlicher-Schonauer.
Στη μάχη Κιλκίς – Λαχανά το 1913, η τύχη δεν γύρισε την πλάτη στον 12χρονο παρότι συνελήφθη αιχμάλωτος από Βούλγαρους. Ένα βράδυ ο μικρός τα παίζει όλα για όλα. Με κάποιο μαγικό τρόπο κατάφερε να σκοτώσει 3 Βούλγαρους από το απόσπασμα των 5 που συνόδευε τους Έλληνες αιχμαλώτους και τον ίδιο και δραπέτευσε.
Όπως όμως επέστρεφε στο στρατόπεδο των Ελλήνων άκουσε πνιχτές κραυγές μέσα σε ένα όρυγμα.
Ένας Έλληνας εύζωνας, βαριά τραυματισμένος αργοπέθαινε. Ο Ραυτόπουλος δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Πήρε τον εύζωνα στην πλάτη και τον γύρισε στο στρατόπεδο.
Το γράμμα του Παπαβασιλείου

Ο Ιπποκράτης Παπαβασιλείου, αξιωματικός του επιτελείου της ΙΙ Μεραρχίας, στα γράμματα προς τη γυναίκα του αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Σαρίκιοϊ 21 Ιουνίου 1913
Σήμερον ήτο η μεγαλυτέρα μας μάχη μέχρι σήμερον. Η Μάχη του Κιλκίς, διαρκέσασα δύο ημέρας. Εξοχος μεγαλοπρέπεια. Το εξοχώτερον όμως είνε ότι την νίκην την έδωσεν η Μεραρχία μου. Και ήτο μάχη σπουδαιοτάτη διότι απ’ αυτήν εκρέματο η τύχη του πολέμου, της Ελλάδος ίσως.
»Σήμερον το πρωί η αγωνία όλων είχε φθάση εις το κατακόρυφον. Εκάμαμεν αιφνιδιασμόν το μεταμεσονύκτιον ο οποίος εζάλισε κάπως τους Βούλγαρους και το πρωί μόλις έφεξε εις τας 3 εξακολουθήσαμεν σφοδροτάτην επίθεσιν…
»Εις τας 9.40 η Μεραρχία μου ετηλεγράφη προς τον Βασιλέα «Αγγέλλω νίκην Κιλκίς»»
Το τηλεγράφημα στο οποίο αναφέρεται ο Ι. Παπαβασιλείου φυλάχθηκε από το στρατηγό Κ. Καλλάρη, ο οποίος και το απέστειλε στο Γενικό Στρατηγείο, με μεγάλη ευλάβεια.
Αυτό το κείμενο, με τα αχνά γράμματα, εμπιστεύθηκε στη γράφουσα η απόγονος της οικογένειας, Μαρία Καλλάρη, και δημοσιεύεται σήμερα για πρώτη φορά μεταφέροντας τη φόρτιση των στιγμών που έζησαν οι πρωταγωνιστές της ιστορίας.
Εχει ημερομηνία 21 Ιουνίου 1913 και ώρα 9.40:
«Αγγέλλω νίκην Κιλκίς
Εχθρός υποχωρεί εγκαταλείψας οχυρωμένας θέσεις του
Ηδη εγκαταλείπει και πόλιν
Πλευρική ραγδαίαν επίθεσις Μεραρχίας μου εδικαίωσε προσδοκίας σας
επενεγκούσα αποφασιστικήν έκβασιν αγώνος
Κ. Καλλάρης»
Ο «ανορθόδοξος» στρατιωτικός τρόπος απελευθέρωσης του Κιλκίς προκάλεσε το ενδιαφέρον ξένων στρατηγών της εποχής.
Ο Γάλλος στρατηγός Debeney, όταν επισκέφθηκε το 1913 το πεδίο της μάχης Κιλκίς-Λαχανά και έκπληκτος από τον τρόπο που αναπτύχθηκαν οι μεραρχίες για αυτή τη μάχη, δήλωσε: «Αυτή η τακτική δεν ήταν ούτε γαλλική ούτε γερμανική… ήταν απλά ελληνική»

Ο Συμμοριτοπόλεμος μόλις άρχισε.

Η  ΝΕΑ  ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ - ΛΟΧΑΓΟΥ ε.α. ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

 

Η δίκη του Κολοκοτρώνη

Η ΠΡΟΔΩΣΙΑ   ΣΤΟΝ   ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗ   ΓΕΡΟ   ΤΟΥ  ΜΩΡΙΑ

Ο ΑΡΧΗΓΟΣ - ΛΟΧΑΓΟΣ ε.α. ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ , ΖΩΝΤΑΝΑ ΣΤΟΝ ΔΙΑΥΛΟΝ < ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΙΣ > . ( εκπομπή Ελληνοκρατία )

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΗΡΩΑ

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΟΔ. ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ .- 5- 6 -- 1825 .

Σαν Αύριο  το 1825 δολοφονείται ο Οδυσσέας Ανδρούτσος

Από τους επιφανέστερους στρατιωτικούς ηγέτες της Επανάστασης του ‘21. Έπεσε θύμα των εμφύλιων διαμαχών κατά τη διάρκεια του Αγώνα και σκοτώθηκε από χέρι ελληνικό.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1788 και ήταν ο μονάκριβος γιος του ξακουστού αρβανίτη αρματολού της Ρούμελης Αντρέα Βερούση ή Καπετάν Ανδρούτσου και της Ακριβής Τσαρλαμπά, κόρης προεστού της Πρέβεζας. Στο νησί του Οδυσσέα είχε καταφύγει η μητέρα του για να γλιτώσει από την καταδίωξη των Τούρκων, επειδή ο πατέρας του είχε ακολουθήσει τον θαλασσομάχο Λάμπρο Κατσώνη στις ανά το Αιγαίο περιπέτειές του. Εκεί βαφτίστηκε το 1792 από τη γυναίκα του Κατσώνη, Μαρουδιά, που για τον ίδιο λόγο είχε ζητήσει κι αυτή άσυλο στο νησί. Προς τιμή του ομηρικού ήρωα, του δόθηκε το όνομα Οδυσσέας. Ο ίδιος, όμως, πατρίδα του θεωρούσε την πατρίδα του πατέρα του, τις Λιβανάτες της Λοκρίδας.
Όταν ο Αλή Πασάς έμαθε πως ο φίλος του καπετάν Ανδρούτσος, που εν τω μεταξύ είχε αποκεφαλιστεί από τους Τούρκους το 1797, άφησε γιο, τον πήρε κοντά του στην αυλή του στα Γιάννενα, που αποτελούσε τότε σπουδαίο στρατιωτικό σχολείο, στο οποίο μαθήτευσαν αρκετοί Έλληνες αγωνιστές του '21. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον μεγάλωσε ο μικρός Οδυσσέας. Εκεί έμαθε τα πρώτα γράμματα και να μιλάει ιταλικά και αρβανίτικα. Η σωματική του δύναμη ήταν παροιμιώδης και διηγούνται αναρίθμητα κατορθώματά του. Κάποιος βιογράφος του γράφει, ότι «επήδα ως έλαφος, έτρεχεν ως ίππος και ίππευεν ως Κένταυρος».
Το 1816 ο Αλή Πασάς τον έστειλε αρματολό στη Λειβαδιά, αφού τον πάντρεψε πρώτα με την Ελένη Καρέλη. Εκεί έμεινε ως τις παραμονές του 1821. Τον Οκτώβριο του 1820, μετά από διαμάχη με τους τοπικούς άρχοντες, έφυγε και τη θέση του πήρε ο Αθανάσιος Διάκος. Από το 1818 ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ένθερμος υποστηρικτής του Αγώνα.
Μόλις ξέσπασε η Επανάσταση βρέθηκε αμέσως στις πρώτες γραμμές του Αγώνα και ανέλαβε να ξεσηκώσει τους Έλληνες της Ανατολικής Ρούμελης. Στις 8 Μαΐου του 1821 κλείνεται με άλλους 117 πολεμιστές στο Χάνι της Γραβιάς και χαρίζει στον Αγώνα μία από τις πιο δοξασμένες μάχες, που τον επέβαλε ως τον στρατιωτικό αρχηγό της Ρούμελης. Η νίκη του Ανδρούτσου στη Γραβιά έσωσε την επανάσταση από βέβαιο κίνδυνο, καθώς ο Ομέρ Βρυώνης με 8.000 άνδρες βάδιζε ακάθεκτος προς την εξεγερμένη Πελοπόννησο.
Το 1822 φθάνει στην Αθήνα και αναλαμβάνει τη διοίκηση του κάστρου της Ακρόπολης, με φρούραρχο τον Γιάννη Γκούρα. Στην Ακρόπολη έκανε διάφορα οχυρωματικά έργα και την εξασφάλισε με νερό που δεν είχε. Στο μεταξύ, νέα εχθρικά σώματα πλημμύρισαν τη Ρούμελη. Κι επειδή ο Οδυσσέας δεν είχε αρκετές δυνάμεις να αντισταθεί, αναγκάσθηκε να συνθηκολογήσει μαζί τους. Ήταν τα λεγόμενα «καπάκια» (προφορικές συμφωνίες), ένα τέχνασμα για να κερδίσει χρόνο, το οποίο όμως παρεξηγήθηκε από τους εχθρούς του (κοτσαμπάσηδες της Ανατολικής Ρούμελης και Ιωάννης Κωλέττης), που δεν τον συμπαθούσαν, λόγω της μεγάλης επιρροής που ασκούσε στο λαό.
Ο Ανδρούτσος, οργισμένος από τη συμπεριφορά των πολιτικών, παραιτείται και η κυβέρνηση στέλνει τον Νούτσο και τον Παλάσκα να τον αντικαταστήσουν. Υποψιαζόμενος ότι οι δύο απεσταλμένοι της κυβέρνησης έρχονται να τον σκοτώσουν, χάνει την ψυχραιμία του και με την ανοχή του οι άνδρες του τους σκοτώνουν. Ο Κωλέττης τον επικηρύσσει για 5.000 γρόσια και ο Υπουργός Εκκλησιαστικών επίσκοπος Ανδρούσης Ιωσήφ τον αφορίζει. Όμως, η κάθοδος του Δράμαλη αναγκάζει την κυβέρνηση να ανακαλέσει την επικήρυξη και τον αφορισμό του Ανδρούτσου, ο οποίος αναλαμβάνει ξανά δράση. Δεν κατορθώνει να εμποδίσει την κάθοδο του Οθωμανού πολέμαρχου στην Πελοπόννησο, αλλά δεν αφήνει να περάσουν εφοδιοπομπές και ενισχύσεις για τη στρατιά του.
Μετά την καταστροφή του Δράμαλη, ο Ανδρούτσος επέστρεψε στην Αθήνα και ίδρυσε δύο σχολεία στην Αθήνα και κάλεσε τον Κοραή από την Ευρώπη και τον Βάμβα από την Κεφαλλονιά να έρθουν να διδάξουν, χωρίς να εισακουσθεί. Γρήγορα, νέες στρατιωτικές επιχειρήσεις τον έκαναν να φύγει από την Αθήνα για την Ανατολική Ρούμελη. Τον Νοέμβριο του 1822 ηττάται από τον Κιοσέ Μεχμέτ στο Δαδί και παραλίγο να αιχμαλωτισθεί, ενώ τον Ιούλιο του 1823 ανακόπτει στη Βοιωτία την εκστρατεία του Γιουσούφ Περκόφτσαλη Πασά.
Ο ηρωισμός του, το προοδευτικό του πνεύμα και το ομηρικό του όνομα, στάθηκαν αφορμή να θέλουν να τον γνωρίσουν όλοι οι Ευρωπαίοι φιλέλληνες που κατέβηκαν στην επαναστατημένη Ελλάδα. Με πολλούς από αυτούς συνεργάστηκε για διάφορα κοινωφελή έργα και τον φίλο του λόρδου Βύρωνα, τον Άγγλο Έντουαρντ Τρελόνι, τον έκανε γαμπρό του, δίνοντάς του την ετεροθαλή αδελφή του Ταρσίτσα.
Η διαμάχη του και ο παραγκωνισμός του από τους αντιπάλους του ανάγκασαν τον πεισματάρη και οξύθυμο πολέμαρχο να πάρει τους άνδρες του και να έλθει στη Βοιωτία στις αρχές του 1825. Εκεί προέβη σε νέα «καπάκια» με τους Τούρκους, με σκοπό να εκβιάσει την κυβέρνηση, χωρίς όμως να προδώσει την επανάσταση. Οι εχθροί του βρήκαν μία ακόμη ευκαιρία να χαρακτηρίσουν την πράξη του αντεθνική και τον ίδιο προδότη. Η κυβέρνηση έστειλε εναντίον του ισχυρή στρατιωτική δύναμη, με αρχηγό τον παλαιό του φίλο Γιάννη Γκούρα, που από καιρό είχε γίνει ο προσωπικός του εχθρός.
Ο Οδυσσέας, αποφεύγοντας συστηματικά κάθε συμπλοκή με τα κυβερνητικά σώματα για να μη χυθεί πολύτιμο αδελφικό αίμα, αποτραβήχτηκε στις Λιβανάτες. Ύστερα από μερικές μικροσυμπλοκές στις αρχές Απριλίου παραδόθηκε στον Γκούρα (7 Απριλίου 1825), με τη ρητή υπόσχεση ότι θα τον έστελνε στην Πελοπόννησο για να δικαστεί από τη Διοίκηση.
Ο Γκούρας όμως, δεν κράτησε την υπόσχεσή του. Τον φυλάκισε στην Αθήνα, πάνω στην Ακρόπολη. Επειδή, στο μεταξύ, ξεσηκώθηκαν διάφοροι αγωνιστές, με πρώτο τον Καραΐσκάκη, για την άδικη κακομεταχείριση του Ανδρούτσου κι επειδή ο ίδιος ζητούσε να περάσει το συντομότερο από δίκη, ο Γκούρας πρόσταξε να τον θανατώσουν στις 5 Ιουνίου του 1825.
Για να καλύψουν το έγκλημά τους πέταξαν το πτώμα του στο λιθόστρωτου του Ναού της Απτέρου Νίκης και διέδωσαν πως ο φυλακισμένος προσπάθησε να αποδράσει και σκοτώθηκε. Τον έθαψαν προσωρινά στην εκκλησία της Σωτήρας στο Ριζόκαστρο. Η αλήθεια δεν άργησε να αποκαλυφθεί και η ιστορία τον αποκατέστησε ηθικά, τοποθετώντας τον ανάμεσα στους κορυφαίους ήρωες του της Ελληνικής Επανάστασης. Μα και το κράτος τον δικαίωσε. Το 1865 έγινε με μεγάλη επισημότητα και στρατιωτικές τιμές η μετακομιδή των οστών του στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, όπου σήμερα υπάρχει ο τάφος του.

ΜΕΤΡΗΤΑ ΤΕΛΟΣ

Mετρητά... τέλος: Συναλλαγές άνω των 200 ευρώ μόνο με κάρτα 

 

ΕΧΕΙ  ΕΠΕΛΘΕΙ  Η  ΠΛΗΡΗΣ < ΧΟΥΝΤΑ >

  ΚΑΤΑΣΤΡΑΤΗΓΗΣΗ  ΤΩΝ  ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ  ΤΟΥ  ΑΝΘΡΩΠΟΥ ,  ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ   ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ .

ΚΑΘΗΣΤΕ  ΕΛΛΗΝΕΣ,  ΜΗΝ  ΜΙΛΑΤΕ . . . .

Από τις 4 Ιουνίου έρχονται νέες αλλαγές στα capital controls. Το ποσό των αναλήψεων θα φτάνει τις 5.000 ευρώ το μήνα. Ωστόσο, εξετάζεται να μειωθεί και το όριο στις αγορές με μετρητά.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στο υπουργείο Οικονομικών εκφράζουν ανησυχία πως με την αύξηση της κυκλοφορίας μετρητών στην αγορά είναι πιθανόν να αυξηθούν τα κρούσματα μαύρων συναλλαγών.
Γι αυτό και εξετάζεται το ενδεχόμενο να χαμηλώσει το όριο των συναλλαγών που μπορούν να γίνονται με μετρητά στα 200 ευρώ. Σήμερα το όριο είναι στα 500 ευρώ.